Íþróttir eru stórhættulegar, jafnt líkamlegri sem andlegri heilsu manns. Hélt að sund væri næstum eina íþróttin þar sem væri ómögulegt að koma sér upp álagsmeiðslum – en eftir 1000 m sund í gær er vinstra hnéð ekki sammála því. Þar að auki leiddi sundferðin í ljós að ég hef þyngst ennþá meira síðan í fyrra en ég hélt. Þar fór geðheilsan. Nema ég ákveði að vogin í Vesturbæjarlauginni sé ábyggilega vitlaus. Já, ætli ég geri það ekki bara. Er ekki best að varpa ábyrgðinni af sjálfum sér og kenna óviðráðanlegum ytri aðstæðum um allt sem miður fer?