Kannski rétt að láta vita að ég er ekki búin að vera krónískt pirruð síðan ég bloggaði síðast. Bara öðru hverju. Í dag er ég til dæmis fokvond yfir þessu viðbjóðslega veðri - en nokkuð glöð að öðru leyti. Fyrir utan örvæntingu yfir því hvað klukkutímarnir í sólarhringnum eru fáir ...

Sló samt öllu upp í kæruleysi á föstudagskvöldið og dreif mig í leikhús á Edith Piaf. Er búin að hlusta á Piaf síðan ég var krakki - sá leikrit um hana á Akureyri þegar ég var níu eða tíu ára og kolféll fyrir músíkinni á stundinni. Fannst afar vond hugmynd þegar fréttist að Sigurður Pálsson væri að semja nýtt leikrit um hana - og þeir fordómar reyndust alveg á rökum reistir því leikritið er meingallað. Sögumennirnir tveir eru t.d. alveg út í hött - þótt höfundi hafi kannski fundist hann klofinn milli "skálds" og "sagnfræðings" þegar hann samdi leikritið er ekkert verið að vinna með þá togstreitu í verkinu og ég sá engan tilgang með því að holdgera slíkar fígúrur á sviðinu - sérstaklega þar sem ég hefði aldrei áttað mig á því hvor átti að vera hvor (eða að þeir ættu yfirleitt að gegna þessum hlutverkum) ef ég hefði ekki lesið það í leikskránni. Senurnar með Marlene Dietrich voru skelfilega misheppnaðar (synd, eins og væri nú ábyggilega hægt að skrifa spennandi leikrit um þær tvær) - og ég gæti haldið lengi áfram. Ég er líka innilega sammála hinum ágæta bloggara Varríusi um að það var út í hött að skipta milli frönsku og íslensku í lögunum. Vissulega finnst manni franskan mikill hluti af músíkinni þegar hlustað er á Piaf sjálfa og stemmningarinnar vegna hefði kannski - endurtek: kannski - verið réttlætanlegt að hafa einstaka lag á frönsku (sérstaklega undir þeim kringumstæðum sem Varríus nefnir, þ.e. í Ameríkuferðinni). En að skipta milli frönsku og íslensku í sama laginu: það er fullkomin vanvirðing við söguna sem verið er að segja.

Svona flakk milli frönsku og íslensku kom allt öðruvísi og margfalt betur út í þeirri frábæru sýningu Paris at Night (sem ég sá í vor og langar að sjá aftur). Þar var hluti ljóðanna sunginn á frönsku en það kom vel út þar - enda minnir mig reyndar að öll hafi líka verið flutt á íslensku.

En allt þetta geðvonskuraus þýðir alls ekki að ég sjái eftir að hafa farið í leikhúsið. Þvert á móti. Sýningin stendur og fellur með aðalleikkonunni - og Brynhildur var alveg óheyrilega góð. Hún á skilið allt það lof sem borið hefur verið á hana og gerir sýninguna fullkomlega þess virði að sjá hana.

Kæruleysið hélt svo aðeins áfram á laugardaginn því þá fór ég í bíó og sá Dís. Alveg stórfín. Hárrétt ákvörðun að vera ekkert að eltast í smáatriðum við söguþráðinn í bókinni heldur skrifa nýtt handrit utan um persónuna (enda byggist bókin ekki á plottinu heldur fremur á karakterum, sitúasjónum o.þ.h.). Stórvel heppnað - og það er dásamlega margt þarna sem maður kannast við, ýmist af eigin reynslu eða af afspurn (senurnar með saumaklúbbi dauðans rifja t.d. rækilega upp hryllingssögur einnar vinkonu minnar af álíka vondum félagsskap sem hún er í (eða var a.m.k.)). Karakterarnir eru frábærir og vel leiknir - ég held að mér hafi fundist allir leikararnir góðir! Mjög sátt við þetta.