Eftir óralanga bið og mikla mæðu er ég loksins búin að fá nýju Harry Potter bókina. Og lesa hana. Tilveran er allt í einu orðin mun bjartari en áður (ég horfi algjörlega framhjá svartaþokunni fyrir utan gluggann). Ég var farin að halda að Amazon.co.uk ætlaði að svíkja mig, því að á heimasíðunni hjá þeim stóð um eintakið mitt: "dispatching soon" alveg frá föstudegi og fram á miðvikudag. Geðvonskan var orðin óheyrileg og ég var að farast úr afbrýðissemi út í fólk eins og Nönnu sem fékk sitt eintak strax á mánudaginn. Mér fannst þetta ekki sanngjarnt!

Á miðvikudaginn kom loksins tilkynning um að bókin mín væri farin af stað (þá var ég búin að senda tölvupóst og kvarta, mjög kurteislega og fékk ennþá kurteislegra bréf til baka – ég held að manneskjan hjá kvörtunardeildinni hljóti að hafa klippt svarbréfið saman úr öllum tiltækum fyrirframskrifuðum kurteisisbréfum).

En allavega: fyrst bókin fór af stað á miðvikudeginum taldi ég vonlaust að hún yrði komin fyrir helgi, líklegast var að hún kæmi á mánudaginn, þannig að ég sá fram á að verða óhjákvæmilega frekar svefnlaus framan af vikunni. En hún kom semsagt á föstudaginn – og þvílík tilviljun að ég skyldi vera heima til að taka á móti henni. Eins og sumir vita hendir það öðru hverju (og óþarflega oft) að ég missi af strætó. Slíkar hörmungar valda að jafnaði umtalsverðum pirringi, en á föstudaginn urðu þær í fyrsta skipti á ævinni (og trúlega það síðasta líka) uppspretta gleði og hamingju!

Aðstæðurnar voru þessar: Ég var á leiðinni í vinnupartí og var dálítið mikið á hlaupum að taka mig til. Klukkan var orðin alltof margt og strætóinn sem ég ætlaði að taka nálgaðist óðfluga, þannig að í miðju andlitsföndri sópaði ég málningardraslinu niður í tösku og hljóp út úr húsi, með það að markmiði að setja á mig maskarann og varalitinn í strætó (ekki í fyrsta skipti). En stóri guli bíllinn var kominn lengra en vonir mínar stóðu til. Tímaáætlanir okkar fóru augljóslega ekki saman. Jæja, við því var ekkert að gera, ég fór þá bara heim aftur, kláraði að setja á mig andlitið, og ætlaði svo að gera tilraun númer tvö til að ná strætó. Ég gekk að útidyrunum, lagði höndina á hurðarhúninn, en þá hringdi dyrabjallan – og nei sko: var ekki pósturinn mættur með Harry Potter bókina mína. Ef ég hefði náð strætó í fyrstu tilraun hefði ég ekki verið heima til að taka á móti henni – þannig að þegar ég hefði komið heim um kvöldið hefði beðið eftir mér miði um að pakkinn minn væri á pósthúsinu – þannig að ég hefði þurft að kveljast yfir biðinni alla helgina, meðvituð um að ef ég hefði bara haldið mig heima væri ég komin með bókina í hendurnar. En þetta fór semsagt allt á besta veg – og ég kláraði bókina í morgun. Þarf ekki að vera svefnlaus í vikunni, nema þá af einhverjum öðrum orsökum.