Bókahilluskortur er krónískt vandamál hjá mér. Einfaldasta og besta ráðið væri auðvitað að kaupa fleiri bókahillur (nota bene: sagði ekki bara „einfaldasta“ heldur líka „besta“, það er ekki inni í myndinni að hætta að kaupa bækur). Og fjölgun á bókahillum þeim sem til ráðstöfunar eru á heimilinu (er að æfa mig í stofnanamáli) er búin að vera á dagskrá óralengi en alltaf tefur eitthvað fyrir. Fyrir tæpum tveimur árum keypti ég næstum helling af hillum – en ákvað síðan að peningunum væri betur varið í ferð til Parísar.

Nú virðist orðið til mynstur. Um daginn datt mér nefnilega í hug að sennilega væri sniðugt að kaupa bókahillur þegar nýtt vísa-tímabil byrjaði. (Já, ég er svo dæmigerður Íslendingur að vísa-kortið er mikilvægasta heimilistækið.) Í dag er átjándi og þar með komið nýtt vísa-tímabil – en er ég farin að huga að bókahillukaupum? Ó nei. Ég keypti nefnilega farseðil til London í staðinn!

Ætla semsagt að leika mér í London í fjóra daga seint í október. Hlakka ekkert smá til!

Veraldlegir hlutir geta alveg beðið. Held bara áfram að beita gamalkunnum aðferðum til að takast á við bókahilluvandann. Þær helstu eru:

1. Endurskipulagning. Hef afbragðs árangur að baki í að raða bókunum upp á nýtt og finna leiðir til að nýta plássið betur. Bý að því að hafa unnið skrilljón sumur í Seli hérna í fyrndinni – það var ómetanleg þjálfun í að búa til pláss úr engu.
2. Lána Svansý bækur. Hef gert það ítrekað með ágætis árangri – hún er með helling af bókum sem ég á – og þegar hún hefur ætlað að skila þeim hef ég hvað eftir annað sett upp kæruleysissvip og sagt: „Æ, ekki núna, tek þær bara næst ...“ Næst getur verið mjög afstætt hugtak.