Tek undir ábendingar Þórdísar til götunafnanefndarmannsins. Það er löngu kominn tími til að endurvekja þá byltingarkenndu hugmynd að götunöfn geti endað á -gata, -vegur, -stígur o.s.frv. Ef slíkt kæmist í framkvæmd yrði það mikið fagnaðarefni.

Þórdísi þekki ég annars ekki neitt, en hún er ákaflega skemmtilegur bloggari. Örleikritin úr daglega lífinu eru til dæmis snilld!

Svansý og Kristbjörn eru farin að skipuleggja endurfundi bekkjarins okkar, eins og lesa má í kommentunum við þetta blogg hennar Svansýjar. Þar hefur verið nefndur sá möguleiki að halda vöfflu- eða pönnukökukaffiboð, en niðurstaðan virðist orðin að smala fólki út að borða. Það líst mér vel á. Vöfflu/pönnukökuhugmyndin er samt frábær og væri mjög í anda bekkjarins. Það hafa ekki allir bekkir (nota bene í menntaskóla) haldið bekkjarpartí þar sem mestallt kvöldið var spilað á spil og það eina blandaða sem inn fyrir varir fólks kom var bland í poka. Helsta frávikið frá þröngum stíg dyggðarinnar fólst í því að ekki var spiluð félagsvist heldur morðingi.

Fleiri partí voru mjög í þessum anda. Önnur voru hins vegar umtalsvert líflegri; orðin annaðhvort–eða lýsa sennilega partíhaldi bekkjarins í hnotskurn. Ég man til dæmis vel (mesta furða) eftir góðu partíi heima hjá Svansý. Þegar nokkuð var liðið á kvöldið og innbyrt áfengismagn farið að segja til sín voru flestir komnir ofan í heita pottinn á sólpallinum, ýmist í sundbolum af Svansý eða stuttbuxum af Svansý eða bolum af Svansý eða náttkjólum af Svansý. Eða fáklæddari.

Spurning hvort það væri réttast að skipuleggja sundlaugarpartí til að halda minningunni á lofti? Reyndar ætlaði bekkurinn alltaf í nætursund og var stundum kominn vel áleiðis með að framkvæma þá hugmynd. Einu sinni (reyndar eftir fyrrgreint morðingjapartí) var nokkur hópur til dæmis kominn út á Svalbarðseyri og einhverjir búnir að klifra yfir sundlaugargirðinguna. Það leit út fyrir að loksins ætlaði ekkert að standa í vegi fyrir því að við kæmumst í nætursund. Þangað til í ljós kom að það var ekkert vatn í sundlauginni!

Smá viðbót við bloggið um laugardagskvöldið. Á „vinskessufundinn“ kom Una nefnilega með eftirrétt sem var vægast sagt guðdómlegur. Nú veit ég hvernig kakan „Dásamlegur dauði“ í A Murder is Announced eftir Agöthu Christie hlýtur að hafa verið.

Leitin að Ísfólkinu hélt áfram í dag, því á leiðinni heim úr vinnunni kom ég við í Góða hirðinum þar sem er hægt að fá bækur fyrir lítinn pening, en því miður voru engar Ísfólksbækur til þar frekar en í Kolaportinu. Það kom þó ekki í veg fyrir að ég héldi áfram að kaupa einkennilegar bækur (þótt ekki væri það Nancy í þetta skiptið) því ég rakst á þá ágætu bók Holdið er torvelt að temja eftir Snjólaugu Bragadóttur og greip hana samstundis. Þá held ég að mér sé búið að takast að eignast allar bækur Snjólaugar (sem eru tólf) nema þá fyrstu, Næturstað. Auglýsi hér með eftir henni!

Ég keypti líka tvær matreiðslubækur, og Lottu í Ólátagötu eftir Astrid Lindgren, og Dóru eftir Ragnheiði Jónsdóttur (sem ég átti reyndar fyrir en í annarri útgáfu), og krimma eftir Ian Rankin, The Falls. Hef áður lesið einn krimma eftir Rankin, sem var ágætur, þótt sjónvarpsþættirnir hafi það fram yfir bækurnar að þá fær maður að sjá og heyra í John Hannah, sem leikur lögguna John Rebus.

Síðast en ekki síst festi ég kaup á bókinni Abba: The Name of the Game sem er án efa stórfróðleg þótt ég efist um að hún standist snilldarlegri Múrgrein Kötu snúning. En hún kostaði bara fimmtíukall eins og aðrar bækur á útlensku í búðinni, þannig að það var ekki annað hægt en leyfa henni að fljóta með. Og verðið er að öðru leyti eftir þessu. Íslensk skáldverk kosta 200 kr., þýdd skáldverk 100 kr., barnabækur eru líka á 100 kr. og bækur á útlensku eru sem sagt á 50 kr. Annars konar bækur eru reyndar verðlagðar sérstaklega, til dæmis kostuðu matreiðslubækurnar sem ég keypti 300 kr. hvor og voru því mun dýrari en hinar bækurnar þótt seint geti þetta talist há upphæð. Fullkomlega til fyrirmyndar og ákaflega gott fyrir bókasjúklinga eins og mig.

Það er rétt hjá Ásu að ég var að leita að Ísfólksbókum í Kolaportinu á laugardaginn. En sú leit bar því miður engan árangur. Hins vegar rakst ég á Nancy-bók sem ég ákvað að kaupa, og þegar ég sá síðan Nancy-bók á ensku í næsta bás á eftir var ekki hægt annað en að kaupa hana líka. Kápumyndin á henni er með eindæmum ljót.

Hvað á það annars að þýða, Ása, að njósna svona um mig úr fjarlægð?! Mér finnst svindl að þú vitir núna hvernig ég lít út en ég þekki þig ekki í sjón!!!

Þótt engar Ísfólksbækur hafi orðið á vegi mínum um helgina var hún samt prýðileg. Úr Kolaportinu lá leiðin til að fylgjast með Gay Pride; gangan var stórglæsileg og þjóðhátíðarstemmning í bænum. Því miður gat ég ekki fylgst með nema stutta stund niðri á Ingólfstorgi, vegna þess að Hanna vinkona mín er á landinu í örfáa daga (hún býr í Malmö og vinnur í Kaupmannahöfn, en er reyndar að fara að flytja aftur til baka yfir sundið), og hún og nokkrar vinkonur okkar í viðbót voru að koma í mat til mín. Þar sem planið var ekki að gefa þeim hrátt lambalæri að éta komst ég að því að sennilega væri best að drífa sig heim og fara að elda. Á leiðinni hitti ég að vísu heilmargt fólk sem ég þekkti og þurfti að spjalla við, þannig að tíminn var orðinn ansi naumur þegar ég loksins komst heim. Sem betur fer hafði ég gert forréttinn daginn áður, annars hefði þetta sennilega endað með ósköpum! En þetta hafðist allt á endanum og kvöldið var stórskemmtilegt.

Var að telja Ísfólksbækurnar mínar og komst að því að ég á 34 sem þýðir að mig vantar 13. (Þær eru nefnilega 47 samtals.) Reyndar á ég eina af þeim sem mig vantar á dönsku, en þótt danska sé skemmtilegt tungumál telst hún ekki alveg með. Svo á ég tvö íslensk eintök af einni bókinni og eina á ég bæði á íslensku og norsku. En mig vantar semsé þrettán. Er einhver þarna úti sem vill losna við Ísfólksbækur nr. 3, 4, 9, 13, 16, 19, 22, 26, 27, 36, 37, 38 og 40??? Þá skal ég alveg taka þær að mér!

Svansý spekúlerar í því hvort Ríki ljóssins hafi hætt að koma út á íslensku í miðjum klíðum. Fyrir þá sem ekki vita er þetta líka bókaflokkur eftir Margit Sandemo, sem kom á eftir Ísfólkinu og Galdrameistaranum. Ég las Galdrameistarann, sá bókaflokkur byrjaði ágætlega en rann síðan heldur út í sandinn. Var samt í lagi, en það var einum of þegar hún fór að blanda persónum úr Ísfólkinu inn í söguþráðinn. Það var gott þar sem það átti heima (þ.e. í sínum eigin bókaflokki), en ekki nógu gott að Sandemo skyldi ekki takast að skrifa sig frá því. Ríki ljóssins reyndi ég að lesa en komst ekki einu sinni gegnum fyrstu bókina. Hún var einfaldlega of vond. Og þar var blandað inn í söguþráðinn bæði persónum úr Ísfólkinu og Galdrameistaranum. Fólk á að læra af mistökunum, ekki endurtaka þau í margfalt verri mynd.

Hér er vefsíða um Ísfólkið og aðrar bækur eftir Margit Sandemo.

Hvet alla til að taka Ísfólks-könnunina á bloggsíðunni hennar Svanhildar; hún er semsé að kanna hvort fólk hafi lesið Ísfólkið. Það hef ég sko gert. Allar fjörutíu og sjö bækurnar, oft og mörgum sinnum. Byrjaði meira að segja þegar ég var átta ára — já, ég var mjög einkennilegt barn. Held samt að ég hafi ekki beðið tjón á sálu minni við þetta. Til að byrja með las ég bækurnar alltaf hjá frænku minni en þar sem ég bjó næstum því á Amtsbókasafninu á Akureyri þegar ég var barn fór ég innan tíðar að nýta mér þjónustu þess til að nálgast þessar bækur eins og ótalmargar aðrar. Reyndar var alltaf nokkuð erfitt að fá nýjar Ísfólksbækur, en það leið ekki á löngu þangað til ég uppgötvaði hina ágætu pöntunarþjónustu safnsins, og lét skrá mig á pöntunarlista eftir nýjum Ísfólksbókum strax og þeir voru opnaðir. Innan tíðar hætti ég reyndar að þurfa að hafa fyrir því sjálf, þar sem ég var í góðu sambandi við bókaverðina (eins og fyrr segir bjó ég eiginlega á safninu), sem fóru að setja mig sjálfkrafa efst á biðlistana eftir Ísfólkinu. Þetta var sko almennileg þjónusta.

Og Ísfólkið var og er frábært, þótt fyrri helmingurinn af seríunni beri óneitanlega af þeim síðari. Ég lít ennþá öðruhverju í þessar bækur. Verst að ég á ekki allar. Hefur þó áskotnast meirihlutinn en vantar sitthvað inn í.

Kertafleytingin í gær var afbragðs samkoma eins og venjulega (þótt það sé varla hægt að gleðjast yfir henni þar sem maður vildi óska að tilefni hennar hefði aldrei orðið til). Ávarp Hjálmars Hjálmarssonar var afbragðs gott, hann gerði að umtalsefni hluti sem öllum væri hollt að hafa í huga. Best að vitna beint í endursögn Stefáns á friðarvefnum: „Hann [þ.e. Hjálmar] setti kjarnorkuárásirnar á Hiroshima og Nagasaki í samhengi við stöðu alþjóðamála nú um stundir og minnti á, að þó oft væri rætt um að mesta hættan varðandi kjarnorkuvopn fælist í því að vitfirringar kæmu yfir þau höndum þá mætti ekki gleyma að í það eina skipti sem slíkum vopnum hefur verið beitt þá hafi það verið ákvörðun skarpgreindra leiðtoga lýðræðisríkis.“
Mjög þörf áminning.

Afskaplega skil ég Hilmu vel að vera lítið hrifin af Húsavík. Það álit er reyndar ekki óalgengt meðal Þingeyinga enda ýmis tilefni til.

Fyrir allmörgum árum var Brynja frænka mín mikið að velta fyrir sér dauðanum, hversu gamalt fólk þyrfti að vera til að deyja og þar fram eftir götunum. Þetta var að haustlagi þannig að um þessar mundir var verið að flytja lömbin út á Húsavík til slátrunar. Henni fannst sjálfgefið að fleiri ættu eftir að leggja leið sína þangað og bar fram spurninguna: „Amma, hvenær ferð þú á sláturhúsið?“

Þetta var reyndar sérlega fyndið því að sjúkrahúsið á Húsavík, þar sem Þingeyingar enda ósjaldan ævidaga sína, hefur á köflum mátt teljast eins konar sláturhús. Einu sinni þurfti frænka mín að leggjast þar inn og var sett í botnlangaskurð. Það var frumleg lækningaaðferð — síðar kom nefnilega í ljós að hún var með lungnabólgu!

En hvað það var notalegt að fá þriggja daga helgi, mér tókst að slappa ótrúlega vel af. En svo er líka ágætt að koma aftur í daglega amstrið.

„Mér finnst rigningin góð ...“ Ekki síst þegar ég heyri hana bylja á húsinu og get verið inni í rólegheitum. Þegar maður býr uppi í risi í bárujárnsklæddu timburhúsi eins og ég og rúmið manns er undir súð sem rigningin dynjur kröftuglega á er ógurlega gott að halda sig undir sæng. Færa sig í mesta lagi fram í sófa eins og ég gerði langt fram eftir degi í dag. Svo dreif ég mig reyndar á fætur og fór í langan, langan göngutúr. Það rigndi svo mikið að göturnar breyttust í lækjarfarvegi og ég hefði orðið holdvot inn að beini ef það hefði ekki rifjast upp fyrir mér áður en ég lagði af stað að ég á fína, rauða regnhlíf. Ef ég ætti líka stígvél hefði ég hoppað í pollunum.

En nú er ég komin heim aftur og ætla að fara að elda mér eitthvað gott og halda svo áfram að liggja í leti. Því miður virðist sjónvarpið mitt aftur vera að tapa sér þannig að mér virðist ætla að ganga illa að horfa á allar myndirnar um geðveiku konurnar sem ég var búin að taka á vídeó. Kannski ég dragi fram bækur um sama efni í staðinn?

Var að koma af bæjarrölti í rigningunni sem var ósköp notalegt, fór fyrst á eitt kaffihús, svo á annað, gekk síðan um og gerði nokkrar tilraunir til að fara á eitt kaffihús í viðbót. Þær tvær fyrstu mistókust þar sem viðkomandi kaffihús voru bæði lokuð en sú þriðja tókst. Ætlaði samt að vera pínu aðhaldssöm og ekki fá mér að borða úti, en lét freistast á þessu þriðja kaffihúsi, Húsi málarans, til að fá mér fisk dagsins, sem reyndist vera grillaður lax, sinnepssmurður með saffranhrísgrjónum og guðdómlegri sítrónusósu. (Hvað eru mörg s í því?!) Óheyrilega gott og kostaði bara 990 kr. Mjög ánægð með svona.

Á bæjarröltinu kom ég líka við í Eymundsson þar sem ég freistaðist líka til að eyða peningum og keypti tvo geisladiska á 2 fyrir 1000 kr. tilboði, Arena með Duran Duran og Blondie – the essential collection sem stendur þó ekki alveg undir nafni, Heart of Glass er til dæmis ekki með, en er samt skemmtilegur diskur. Gaman. Reyndar á ég Arena á gamaldags vínylplötu, en sú sorglega staðreynd að ég á ekki plötuspilara hefur komið í veg fyrir að ég hafi getað hlustað á hana býsna lengi. Sem er mikil synd.

Arena hefur meðal annars það sögulega gildi í lífi mínu að vera fyrsta platan sem ég keypti mér sjálf. Það gerðist í Vöruhúsi KEA þegar ég var svona tíu ára og ég greiddi fyrir með inneignarnótu sem ég hafði fengið fyrir að vera eitt af þrjátíu börnum í bráðskemmtilegri auglýsingu fyrir KEA-hangikjöt! Reyndar minnir mig að inneignarnótan hafi ekki dugað alveg fyrir plötunni þannig að einhverju fé þurfti að bæta við svo hún gæti komist í eigu mína en það er önnur saga. Þetta var á þeim tímum þegar stríðið milli aðdáenda Wham og Duran Duran stóð sem hæst með lesendabréfum í dagblöðum og ég veit ekki hverju. Eins og skarpir lesendur eru sennilega þegar búnir að geta sér til hélt ég með Duran Duran. Orðalagið „að halda með“ í þessu samhengi er auðvitað ótrúlega fyndið en það var vægast sagt útbreitt á þessum tíma. Spurningin „hvort heldurðu með Wham eða Duran Duran“ heyrðist stöðugt á skólalóðum úti um allt land. Einhver þriðji (eða fjórði eða fimmti) valkostur taldist ekki vera til.

Þetta voru án efa athyglisverðir og undarlegir tímar þótt maður vissi það ekki þá. Svoleiðis uppgötvast sennilega aldrei fyrr en eftir á. Og ótrúlegustu hlutir hafa breyst. Vöruhús KEA er til dæmis ekki lengur til! Allt er í heiminum hverfult!

Kom við á bókasafninu á leiðinni heim úr vinnu og tók tvær vídeóspólur til að horfa á um helgina, Girl Interrupted og Konur á barmi taugaáfalls. Hmmm, kannski svolítið ískyggilegt mynstur í þessu?!

Var að gera frábæra uppgötvun: Tvær af uppáhalds bókarpersónunum mínum eru vægast sagt andlega skyldar. Bridget Jones er í rauninni Þórbergur Þórðarson endurholdgaður! Bæði í eilífri leit að lífsspeki (Þórbergur hefði heldur betur verið á kafi í sjálfshjálparbókum eins og Bridget ef þær hefðu verið komnar til sögunnar á yngri árum hans), reglulega á tauginni yfir því að þegar einhver hafi sagt eða gert eitthvað meini hann í rauninni eitthvað annað, að þeirri tilhneigingu ógleymdri að ætla stöðugt að bæta sig á allan hátt og gera endalausa lista yfir plön sín í því skyni.

Gaaaaahhhh!!! HVAÐ ER AÐ SJÓNVARPINU MÍNU??? Á skjánum sést aðra stundina það sem er verið að senda út (gott) en hina stundina verður skjárinn hvítur með mjóum hvítum línum (öðruvísi hvítum en afg. af skjánum) þversum (alls ekki gott). Hins vegar heyrist hljóðið allan tímann. Sem þýðir að þessa stundina er ég einkum að hlusta á Sex and the City.
Ef einhver veit hvernig á þessu stendur og vill miðla af visku sinni má það gjarnan.

Úff, það er óheyrilega langt liðið á daginn og ég er ekki enn farin að blogga. Ég var meira að segja bara rétt að lesa Múrinn, sem er venjulega eitt af fyrstu morgunverkunum. Segir kannski sitthvað um vinnudaginn. Alveg nóg að gera. Og ég sem ætlaði að blogga vel og rækilega um landafræði og málvenjur í tilefni af kattaslagnum (sennu Svanhildar og Viðars) — en það verður enn um sinn að bíða betri tíma.

Gott að sjá að Hilma er orðin frísk aftur. Hennar var sárt saknað í bloggheimum þar sem hún er með skemmtilegri bloggurum, en nú er veikindaleyfinu vonandi lokið.

Jæja, óskaplega er ég búin að vera léleg í blogginu síðustu daga. Svona er það þegar atburðirnir safnast upp hjá manni; hörmungar föstudagsins, skemmtilegheit laugardagsins og svo framvegis. Best að koma sér að efninu:

Á föstudaginn hugsaði ég með mér að sennilega væri kominn tími til að hætta að sofa á verstu dýnu í heimi og brá mér í Rúmfatalagerinn til að kanna hvað væri hægt að fá þar. Tvær dýnur komu til greina en ég ákvað að hugsa mig aðeins um. Mjög fljótlega eftir að ég kom aftur í vinnuna ákvað ég að vandræðast ekkert yfir þessu lengur heldur kaupa einfaldlega dýrari dýnuna og var svo ánægð með þá ákvörðun að ég dreif mig samstundis aftur í búðina. Ég var farin að sjá það í hillingum að geta farið að sofa á einhverju skikkanlegu. Kannski gæti ég hætt að leika prinsessuna á bauninni, þyrfti ekki lengur að hlaða undir mig sængum til að reyna að lifa nóttina af. Kannski myndi ég einhvern tíma vakna úthvíld til tilbreytingar. Kannski færi ég að sofa sjaldnar yfir mig. Og ef til vill yrði líf mitt að öllu leyti dásamlegt upp frá þessu.

Ég gekk glaðbeitt inn í búðina og fann þar indælan afgreiðslupilt sem vildi allt fyrir mig gera, en hann gat ekki breytt þeirri óumflýjanlegu staðreynd að dýnan var búin í þeirri stærð sem ég vildi. Hann hringdi út um allt til að athuga hvort einhvers staðar leyndist eitt stykki, en allt kom fyrir ekki.

Ég hélt sár og svekkt í vinnuna aftur og þegar vinnudeginum lauk var fjarri því að ég væri orðin hið minnsta sátt við tilveruna aftur. Auk þess var ég dauðþreytt, en sá ekki fram á að eiga eftir að hvílast almennilega á næstunni (þar sem ég þyrfti að halda áfram að sofa á dýnu sem var næstum því verri en ekkert). Lífið var ömurlegt!

Það var kominn tími til að grípa til örþrifaráða. Nú yrði ég að kanna sannleiksgildi þeirrar hugmyndar sem sumir sjónvarpsþættir breiða út: að það sé allra meina bót að kaupa sér skó.

Skókaupin gengu mun betur en fyrri tilraunin til að eyða peningum. Áður en langt var um liðið var ég búin að festa kaup á þrennum skóm! Samt leið mér ekkert betur.

Síðan þetta gerðist hefur Una vinkona mín reyndar bent mér á að sennilega hafi ég bara ekki keypt nógu dýra skó. Það að kaupa þrenna skó fyrir lægra verð samtals en eitt par undir venjulegum kringumstæðum geti tæplega dugað. Frekari rannsókna á sálrænum áhrifum skókaupa er því augljóslega þörf.

Jæja, þótt helgin byrjaði svona héldu hörmungarnar blessunarlega ekki áfram. Laugardagurinn var mun skemmtilegri, því um kvöldið hitti ég Svansý og Palla á kaffihúsi. Þeim tíma var vel varið.. Svansý var reyndar rúmum klukkutíma of sein (!!!) en við Palli borðuðum bara í rólegheitum, ágætis nautakjöt. Það er að verða síðasti sjens í bili fyrir Palla að neyta svoleiðis fæðu því hann er að fara til langdvalar í helsta heimaland gin- og klaufaveiki og kúariðu. Palli er ekki enn byrjaður að blogga þótt langt sé síðan hann lofaði bót og betrun í þeim efnum. Vona að úr þessu fari að rætast.

Jæja, við sátum á Vegamótum alllengi og skemmtum okkur hið besta þangað til leiðinleg tónlist sem var þar að auki of hátt stillt fældi okkur burtu (einum of algengt vandamál). Við gengum af stað án takmarks og tilgangs, könnuðum í fyrstu Kaupfélagið en vorum snögg að komast að þeirri niðurstöðu að þar væri leiðinlegt. Þá varð ferðin ævintýralegri, því Svansý vildi endilega kynna okkur fyrir Club Diablo. Við Palli þóttumst vita að það væri einkennilegur staður og leist ekki meir en svo á hugmyndina, en féllumst þó á að líta þarna inn fyrir dyr á leiðinni en taka svo stefnuna á Vídalín og athuga hvort þar væri eitthvað gaman. Club Diablo var vissulega einkennilegur staður, mjög einkennilegur, en á nokkuð skemmtilegan hátt. Við Palli urðum mjög fljótlega mun sáttari við þá hugmynd að dvelja þar en við höfðum verið áður, en héldum okkur þó við fyrra plan. Á Vídalín stoppuðum við allnokkurn tíma, en … æ, ég veit ekki hvað það var, kannski vorum við ekki nógu drukkin eða eitthvað. Alla vega fannst mér ekkert sérlega skemmtilegt þar. Þannig að við héldum aftur á Diablo og létum það ekkert á okkur fá þótt við hækkuðum meðalaldurinn greinilega meira en góðu hófi gegnir, heldur skemmtum okkur hið besta.

Það var gott að geta sofið út á sunnudaginn, þótt það hefði verið mun betra í skikkanlegu rúmi, en það verður ekki á allt kosið. Sá dagur leið síðan í tíðindalausum rólegheitum, ég hitti Unu og Svanný (sem er ekki sama manneskjan og Svansý) á kaffihúsi. Gott og gaman. Svo rann mánudagurinn upp og enn ein vinnuvikan hófst. Og ég þarf að halda áfram að sofa á verstu dýnu í heimi enn um sinn.

Mæli með nýjasta svarblogginu hennar Svansýjar í viðureigninni við Köttinn sem er enn að velta fyrir sér norðlenskunni, þótt hann sé reyndar búinn að teygja Norðurlandið yfir á Vopnafjörð sem er ákaflega frumleg landafræði. (Vopnafjörður var nefnilega á Austurlandi síðast þegar ég vissi.)

Þar sem Svansý er í góðri æfingu að fara með „útlendinga“ um Norðurlandið eftir japönsku ferðina um daginn (hvenær kemur annars ferðasagan?) legg ég til að hún skipuleggi ferð fyrir Köttinn og Sverri. Ég skal vera aðstoðarleiðsögumaður, og er viss um að fleiri og ennþá fleiri eru til í að leggja hönd á plóginn.

Jæja, já. Þannig er nú það.



which mr. men/little miss are you?
take the quiz & find out! :)
quiz made by



which mr. men/little miss are you?
take the quiz & find out! :)
quiz made by

Ástandið er eitthvað að skána, klukkan þrjú var loftþrýstingurinn kominn í 987,4 millíbör. Hann þokast sem sé upp á við. En það gerist hægt. Ofurhægt.

Neeeeeiiiiii!!!!!!!!! Loftþrýstingurinn klukkan níu í morgun var 983,1 millíbör. Þetta gengur ekki lengur!!!

Fór inn á síðu Veðurstofunnar einu sinni enn (hversu andlega (ó)heilbrigð er manneskja sem skoðar hana oftar en einu sinni á dag?). Allavega: Loftþrýstingurinn í Rv. klukkan níu í kvöld var 993,1 millíbör. Þetta er ekki góð þróun. :(

Nú er ég búin að komast að því hvaða hnappur á lyklaborðinu ég er!

Heyrði aðeins í Svanhildi í gær sem var dauðuppgefin eftir ferðalag um landið að japönskum hætti. Bíð spennt eftir því að hún bloggi ferðasöguna.

Persónuleikapróf dagsins:


Click Here To Find Out Which Symbol You Are
Þetta var nú ágæt niðurstaða. Ef það er skýjað og grátt og ömurlegt úti verður maður líka að reyna að finna sólarglætu annars staðar. Sem minnir mig á það þegar Arna frænka mín var lítil og einu sinni sem oftar mikið að spekúlera í lífinu og tilverunni. Einhverra hluta vegna fór hún að velta guðdómnum fyrir sér og spurði mömmu sína hvað Jesús gerði eiginlega. Svarið sem hún fékk var: „Hann veitir okkur birtu og yl og ...“ Arna var snögg að draga ályktanir af þessu: „Jaaaá, er hann þá ljósapera?!“

Samkvæmt áreiðanlegustu heimildum var loftþrýstingur í Reykjavík í gær 1006 millíbör, en klukkan níu í morgun var hann 1002, sem sé fjarri því að vera stígandi. Æi. Engin furða að ég sé hálfónýt.

Kötturinn er augljóslega mikill áhugamaður um norðlensku. Nú segir hann sér hafa borist þau tíðindi eftir „áreiðanlegum leiðum“ að það sem hann kýs að kalla „doggy bag“ upp á útlensku kallist „hvuttasekkur“ eða „seppasekkur“ fyrir norðan.

Sá Norðlendingur sem hér lemur lyklaborð hefur takmarkaða trú á því að þær heimildir kattarins um norðlensku sem hann kýs að líta á sem áreiðanlegar séu það í raun og veru. Skemmst er að minnast þrátekinna staðhæfinga kattarins um að Norðlendingar tali víst um „kók í bauk“, en fólkið sem hefur talið honum trú um það hefur augljóslega ekki fylkt sér undir merki sannleikans.

Hvutta- og seppasekkur eru orð sem hafa aldrei borist umsjónarmanni þessa málfarshorns til eyrna fyrr en nú, hvorki norðan heiða né annars staðar. Heimildarmenn kattarins um norðlenskt mál virðast því í þessu tilviki sem hinu fyrra ekki eins áreiðanlegir og æskilegt væri. Það breytir þó ekki þeirri staðreynt að þetta virðast vera ágætis orð sem fullkomlega óhætt væri að láta breiðast út, jafnt á Norðurlandi sem í öðrum landshlutum.

Leysti hádegisverðarvesenið að þessu sinni með því að fara í besta bakaríið í bænum sem er örskammt frá vinnustaðnum. Þar borðaði ég ágætis brauð en kaffivélin var í verkfalli þannig að ég gat ekki fengið cappuccino-ið sem mig var búið að dreyma um í allan morgun. Þótt það væri mikil mæða var þetta þrátt fyrir allt minna áfall en ég varð fyrir á mánudagsmorguninn í síðustu viku þegar ég kom þarna við á leiðinni í vinnuna (einu sinni sem oftar) og ætlaði að fá mér cappuccino til að taka með. Þá var reyndar í lagi með vélina, en pappamálin voru búin þannig að maður gat ekki tekið kaffið með sér. Það var mjög slæm byrjun á vinnuvikunni.

Cappuccino er annars vandræðaorð. Er ekki annars kominn tími til að reyna að vinna heitinu froðukaffi fylgi?

Nú nálgast hádegið og ég veit ekkert hvað ég á af mér að gera þá. Í dag er nefnilega annar dagurinn af þremur mötuneytislausum vikum í vinnunni. Valgerður sem eldar ofan í okkur er í sumarfríi. Efast um að ég lifi það af!

Enn eitt persónuleikapróf — það er ekki hægt annað í dag.



Which era in time are you?

Vá, Palli er búinn að uppfæra alheimslistann! Er ekki dásamlegt hvað maður getur stundað miklar persónunjósnir með aðstoð netsins?! :)

Í gær dreif ég mig loksins í Gerðarsafn en ég var búin að vera á leiðinni á Síld og fisk sýninguna lengi. Hún var mjög fín; vel þess virði að skoða, þannig að ég var glöð og kát þegar ég fór af safninu. Þá lá leiðin á kaffihús hinum megin við gjána sem reyndist býsna gott (þótt það sé í ljótustu götu í heimi) og þegar ég fór þaðan var ég ennþá nokkuð ánægð með lífið og tilveruna. Síðan hugsaði ég með mér að fyrst ég væri komin í Kópavoginn væri sennilega best að nýta ferðina, drífa sig í leiðinda-verslunarmiðstöðina þeirra og athuga hvort það væri sjens að finna einhver sæmileg föt á útsölu. Hefði betur látið það ógert. Sennilega var þetta nokkuð vonlaust frá upphafi þar sem mér finnst verslunarmiðstöðvar almennt leiðinlegar, en sitthvað fleira kom þó til. Það lítur nefnilega út fyrir að ef maður fer ekki á útsölur strax á fyrsta degi sé ómögulegt að finna föt í öðrum stærðum en „small“. Og þegar maður loksins sér eitthvað í sínu númeri reynist það samt sem áður hannað í „small“, þ.e. á manneskjur sem eru eins og tannstönglar, þótt flíkin hafi verið stækkuð upp. Svona tilraunir til verslunarferða leiða sjaldnast til annars en þess að mér finnst ég óendanlega afbrigðileg — en einhverra hluta vegna hefur mér heyrst að ófáir kannist við þetta vandamál af eigin raun. Getur verið að það séu fataframleiðendurnir sem hafa svolítið brenglaða sýn á tilveruna?

Skildi ekkert í því af hverju teljarinn virtist hafa hætt að virka í fyrrinótt. Síðan uppgötvaði ég að tengillinn við hann var dottinn héðan út af síðunni og þá rann upp fyrir mér ljós: þegar „template-ið“ fór í klessu byrjaði ég að föndra síðuna aftur frá grunni en steingleymdi að setja teljarann inn upp á nýtt. Ekkert úti á þekju, nei, nei!

Ég er búin að að vera alltof slöpp við persónuleikaprófin upp á síðkastið. En hér kemur smá:




you're girl, interrupted. you're fun and friendly, and just a little bit crazy.

take the which prettie movie are you? quiz, a product of the slinkstercool community.



Which Soviet Leader are you? go to:the quiz!

Er búin að koma dóti hérna inn þannig að það sé hægt að kommentera á hverja færslu. Tókst reyndar að fokka allri síðunni upp í leiðinni en held að ég sé búin að laga hana aftur. Og þetta virðist virka, því ég er strax búin að fá komment frá Svansý og Palla. Gaman, gaman! :) Skil að vísu ekkert í því hvað þau eru að gera á netinu á þessum tíma sólarhringsins! Eiga þau sér ekkert líf?!!!
Tókst líka að láta linkana hætta að vera bláa, nú eru þeir svartir eins og afgangurinn af textanum. Þarf samt helst að föndra eitthvað meira við þetta allt saman. Ætti kannski að fara að panta mér þessa bók — ætli það sé annars eitthvert vit í henni?

Er ekki frá því að djassinn og Tio Pepe sé farið að virka á hausverkinn. v.v.g.

Þótt dagurinn í dag hafi ekki verið með besta móti er ekki þar með sagt að helgin öll sé hræðileg því gærkvöldið var verulega skemmtilegt. Þá hitti ég þrjá vini og fyrrverandi bekkjarfélaga, Jónu Finndísi (sem á tvær heimasíður, hér og hér), Palla sem á mínímalískustu heimasíðu í heimi) og Hjöddu (sem hefur látið heimasíðugerð vera enn sem komið er). Því miður er ekkert þeirra farið að blogga en vonandi stendur það til bóta. Svansý átti líka að vera á svæðinu en var löglega forfölluð, ætlaði að vera farin norður í jarðarför, en síðan komst hún ekki einu sinni í jarðarförina þar sem henni tókst að veikjast rækilega, einu sinni sem oftar. Ekki gott.

Við hittumst á Kaffibrennslunni þar sem við könnuðum rækilega hina mismunandi stóla staðarins og hvar væri best að sitja. Niðurstaðan er ekki ljós; trúlega er frekari rannsókna þörf. Fyrst færðum við tvö lítil borð saman en fannst við vera óþarflega mikið úti í myrku horni þannig að við ákváðum að athuga hvort við gætum ekki setið öll við eitt lítið borð sem var aðeins meira miðsvæðis. Það kom ekki nógu vel út þannig að þegar stærra borð losnaði fluttum við okkur þangað. Það eina sem kom í veg fyrir að tilfæringarnar héldu áfram var sú brjálæðislega hugmynd að kanna næst tívolí dauðans á hafnarbakkanum. Þar reyndist varla vera sála en við ákváðum samt að prófa eitthvað af tækjunum. Þegar við ætluðum að kaupa miða komumst við hins vegar að því að það var ekki hægt að borga með kortum, þannig að við þurftum að ganga yfir í Austurstræti til að komast í hraðbanka og rölta síðan aftur til baka.

Þá tókst okkur loksins að kaupa miða og þrátt fyrir mótmæli mín var haldið í átt að tæki sem maður fer í hvolf í. Jóna Finndís og Hjödda voru rétt á undan okkur Palla en þegar þær voru komnar í tækið var það orðið fullt þannig að við Palli neyddumst til að bíða eftir næstu ferð. Við vorum næstum búin að hætta við og hefðum betur gert það því þegar við vorum loksins sest þurftum við að bíða ennþá lengur því starfsmennirnir vildu greinilega fylla tækið. Og þar sem næstum enginn var í tívolíinu (eins og áður hefur komið fram) tók það laaaangan tíma. Ég var mjög fegin þegar þessu öllu lauk þótt það hafi reyndar verið svolítið fyndið að sjá Hafnarhúsið og nánasta umhverfi á hvolfi.

Næst var haldið að brjálaða frosknum. Þar lauk einni ferðinni skömmu eftir að við komum og við tókum eftir því að þarna var ekki lögð áhersla á að fylla tækið eins og í hinu brjálæðinu. Þannig að við rukum strax til og settumst. Svo biðum við. Og biðum. Og biðum ennþá lengur. Og biðum. Við vorum næstum sofnuð þegar við komum loksins af stað, en þá var engin hætta á að við gætum lognast út af, nema það hefði liðið yfir okkur af öllum rykkjunum. Eða við dáið úr súrefnisskorti, alla vega ég, því ég var yst og vegna miðflóttaaflsins (sem við lærðum væntanlega um í eðlisfræði endur fyrir löngu) þrýstust Jóna Finndís og Palli rækilega upp að mér (því miður hafði Hjödda þurft að yfirgefa okkur þegar hér var komið sögu þar sem bróðir kærastans hennar var að koma til landsins í heimsókn).

En við lifðum þetta af þrátt fyrir allt. Þegar öllu þessu var lokið var samt orðið verulega nauðsynlegt að fá sér eitthvað hjartastyrkjandi og í þeim tilgangi var haldið á Apótekið. Þar sátum við bara við eitt borð, en kannski hefðum við haldið í heiðri þá hefð okkar (hjá MA-ingum er nóg að gera eitthvað einu sinni til að það sé orðið hefð) að flytja okkur reglulega til ef starfsfólkið hefði ekki farið að stafla stólunum skelfilega snemma.

Meðal þess sem rætt var þetta kvöld var Inter-X alheimslistinn sem er orðið nokkuð brýnt að uppfæra. Ef einhverjir af félögum okkar úr X-inu lesa þetta mega þeir gjarnan senda mér póst og láta vita hvar þeir halda sig um þessar mundir.

Ég er með hausverk! Ekki gaman. Eins gott að ég sé ekki að verða veik eins og sumir. Í bili ætla ég alla vega frekar að kenna óæskilegu hljóðáreiti sem hefur dembst yfir mig í dag um þetta leiðindaástand. Það byrjaði þegar ég fór á geisladiskaútsölu í Brautarholtinu (þar sem Japis var). Þegar ég kom inn var reyndar verið að spila prýðilegan djass en áður en leið á löngu var settur panflautudiskur í geislaspilarann. Fyrsta lagið var „I will always love you“ sem var nógu leiðinlegt með Whitney Houston en ennþá verra í panflautuútsetningunni, og síðan rak hver smekkleysan aðra.

Næsti viðkomustaður var Súfistinn. Þar var sömuleiðis verið að spila skikkanlega tónlist þegar ég kom en ekki leið á löngu áður en það breyttist. Þá kom að íslenskum lögum í útsetningum sem kallast kannski „þægilegar“ en er í þessu tilviki skrauthvörf fyrir „óþolandi“. Eini munurinn á þessu og panflautuskelfingunni var að hljóðfærin voru önnur. Auk þess var vægast sagt óviðeigandi að hlusta á „Sofðu unga ástin mín“ (sem sagt vögguvísu) svona síðdegis, þótt það væri reyndar ekkert í samanburði við „Nú er frost á Fróni“ sem er álíka fáránlegt stílbrot um hásumar og Heims um ból væri sautjánda júní.

Jæja, ég flúði Súfistann á endanum en þar með var árásunum á eyrun ekki lokið. Ég þurfti nefnilega að bíða í rúmar tíu mínútur eftir strætó niðri á Lækjartorgi og þar með að hlusta á orðin „velkomin í passamyndasjálfsalann“ endurtekin hérumbil tvö þúsund sinnum.

Er furða að ég sé með hausverk?

Best að athuga hvort þurra sérríið mitt (Tio Pepe, namm) og Benny Goodman diskurinn sem ég keypti í dag vega ekki upp á móti öllum þessum hörmungum.

Vá! Ása er búin að útnefna „litlu bloggstelpurnar“, þar á meðal mig, menn vikunnar að þessu sinni. Góður félagsskapur og heilmikill heiður. :)

Þótt púrtvín sé ákaflega gott hefði Svanhildur átt að vita að það hefur ekkert að segja gegn hálsbólgu. Ég er svoooo oft búin að segja henni að það sé koníak sem er allra meina bót.

Einu sinni hélt ég að ástæðan fyrir því hvað mér gengi illa að komast á fætur á morgnana væri að ég svæfi yfirleitt of lítið. Nú er ég búin að fara að sofa ótrúlega snemma (á minn mælikvarða) í þó nokkurn tíma en þetta gengur ekkert betur. Hvað á að gera við fólk eins og mig?

Vissuð þið að ...
... káputextar á bækur eru mjög sérstök bókmenntagrein. Og það er ekki einfalt að búa svoleiðis til!

Held að mér hljóti að vera heiður að því að kallast gimbur. Þótt ég sé tæplega eitthvert lambakjöt! En gimbrar eru fallegar og góðar skepnur. Svona yfirleitt.

Þá er komið að svörum dagsins!
— — —
Ármann reynir að sverja það af sér að hafa gert sig sekan um karllægt málfar og segir hina umtöluðu „þá“ hafa verið tilvísun í paranoiu og samsæriskenningar um að ævinlega séu einhverjir „þeir“ á bak við allt illt sem gerist. „Röksemdum“ hans má snúa upp í andhverfu sína, og benda á að orðfærið sé í samræmi við þá hefð og hugsunarvillu að líta svo á að ævinlega séu einhverjir „þeir“ á bak við allt sem gerist. Sem gefur ítrekað tilefni til femínískrar paranoiu!
— — —
Og Ása, ég var bara að vekja athygli móður minnar á vannýttum hæfileikum þínum. Ítreka hugmyndina um ekkifréttahorn á Akureyrarsíðunni!

Ása skrifar svo öflugar fréttir á heimasíðu Akureyrar að Mogginn er farinn að stela frá henni! Hér segir hún frá því. Hún birtir einnig óopinbera útgáfu af fréttinni um landsmót skáta, sem er mun skemmtilegri en „alvöru“ fréttin. Hvernig væri að setja upp „ekkifréttahorn“ á Akureyrarsíðunni?

Svansý segist vera með nett heimkomuþunglyndi. Skil hana ákaflega vel. Verst að ég er með snert af heimveruþunglyndi — ætli það sé nokkuð betra?!

Svanhildur er komin heim! Gaman, gaman!

Fór inn á Vísi og sá fréttina um Ármannshelli sem skýrði ýmislegt í véfréttarbloggi Ármanns. Enn er þó óljóst af hverju Ármann skrifaði „þeir hafa fundið“, án þess að það fylgi sögunni hverjir þessir „þeir“ eru. Það sem meira er; í fréttinni kemur bara einn maður við sögu, þannig að það hlyti að vera eðlilegra að segja t.d. „einhver hefur fundið...“ Eðlilegast væri samt „Ármannshellir hefur fundist“ eða „Ármannshellir er fundinn“.
Það er reyndar orðið ótrúlega algengt að sagt sé „þeir“ þegar gerandinn er óskilgreindur eða óljós, í samhengi þar sem oftast væri langeðlilegast að nota þolmynd. Hluti skýringarinnar er væntanlega áhrif frá hinu alræmda tungumáli, ensku, þar sem iðulega er sagt „they say ...“ í merkingunni „það er sagt að ...“, „they found something“ í merkingunni „eitthvað fannst“. En they á ensku getur ýmist merkt þeir, þær eða þau á íslensku — akkuru er nær undantekningarlaust sagt þeir? Og akkuru er það algengt að t.d. í blönduðum hópi kvenna og karla á leið eitthvað segi karlarnir ósjaldan „við erum að verða komnir“? Svo dæmi sé tekið. Eins og konurnar séu ekki til.

Þótt mér finnist áhyggjur af „karllægu málfari“ ósjaldan ganga út í öfgar (eins og þegar fólk agnúast út í það að maður skuli bæði eiga við karla og konur, sbr. eldri umræður), er þetta eitthvað sem mér finnst veruleg ástæða til að huga að.

Þar með lýkur femínískum málfarspistli dagsins að sinni. Ég þakka þeim sem hlýddu.

Ármann bloggar í véfréttarstíl í dag. Hverjir eru „þeir“? Hvað/hvar er Ármannshellir og af hverju er óæskilegt að hann hafi fundist? Og hvað í ósköpunum er þetta með skattinn? Mér er spurn.

Ég vaknaði með Der Vogelfänger bin ich ja á heilanum í morgun. Undarlegt.

Þá er helgin liðin en veðrið er ennþá leiðinlegt. Sunnudagurinn var ískyggilega líkur laugardeginum, nema í staðinn fyrir sænsku glæpasöguna byrjaði ég á norskri. Demonens død eftir Anne Holt. Lítur út fyrir að vera allt í lagi, en svo sem ekkert meira.
Verð augljóslega að finna mér danskan krimma næst til að viðhalda þessu norræna glæpaþema. Danskan var þó ekki fullkomlega afskipt um helgina, því ég las Politiken á kaffihúsi í gær og fletti hinu stórmerka riti Billed-bladet í bókabúð. Þar fræddist ég m.a. um það að kronprins Frederik sé farinn að lita á sér hárið og það sjáist mjög greinilega í dagsbirtu. Ja hérna.

Hamsturinn Marteinn er enn í pössun hjá mér. Og enn á lífi! Þessa stundina hleypur hann eins og brjálaður — sennilega er hann galinn. Snargalinn.

Þetta er búinn að vera meiri letidagurinn. Er nokkuð annað hægt þegar veðrið er svona leiðinlegt? Það eina sem getur mögulega, ef til vill og kannski flokkast undir dugnað er að hafa lesið heila bók á sænsku, Paradiset, þriðju glæpasöguna hennar Lizu Marklund. (Þær tvær fyrstu eru komnar út á íslensku, Sprengivargurinn og Stúdíó sex.) Persónurnar hjá henni eru dálítið einhliða og hún hefur á köflum (aðallega þó í fyrstu bókinni) fullmikla tilhneigingu til að mata mann með teskeið en þetta eru samt fínir krimmar. Lá undir sæng langt fram eftir degi og las, dreif mig svo loksins á fætur og þvældist milli kaffihúsa þar sem ég kláraði bókina á endanum. Fleira er ekki í fréttum.

Nei sko! Kári bróðir minn hefur stungið upp kollinum í bloggheimum! Hann sem tók því fálega þegar ég hvatti hann til að byrja að blogga og tilkynnti mér að hann væri „ekki nógu egósentrískur“ til þess. Ég ákvað að loka augunum fyrir því að í þessum orðum gætu falist einhverjar blammeringar í minn garð! Annars er rétt að taka fram að Kári er ekki með eigin bloggsíðu heldur eru þeir nokkrir félagarnir — sýnist þetta vera skátagengi að norðan — komnir með sameiginlega síðu, sem virðist nokkuð dularfull, en það gæti orðið gaman að fylgjast með henni.

Í vinnunni er starfræktur óformlegur gönguklúbbur sem klífur fjöll eftir vinnu á fimmtudögum. Ég dreif mig loksins með í gær, vopnuð Síríus-suðusúkkulaði. Algjör lífsnauðsyn í svona ferðum, og það er svindl að vera með annað en tvöfaldan pakka í smjörpappír. Það var haldið á Móskarðshnjúka og ferðin var afbragðsskemmtileg. Þetta var bölvað púl á tímabili, eins og svona fjallgöngur eru ósjaldan — blótsyrði og súkkulaði drógu mann áfram síðustu metrana á leiðinni upp — en það verður alltaf þess virði þegar maður er kominn. Annars eru helstu tíðindi ferðarinnar áreiðanlega þau að tímaáætlun Kristjáns B. stóðst, en hann varð alræmdur eftir Hengilsgöngu um daginn sem hann sagði að myndi taka þrjá tíma en tók í rauninni fimm. Í þetta skiptið hljóðaði áætlunin upp á þrjá tíma (ætli hann áætli alltaf þrjá tíma?) og stóðst næstum því upp á mínútu.
Mjög ánægð með ferðina — það er líka svo gott að komast öðru hverju út í sveit! ;)

Jæja! Ármann er búinn að blanda sér í það sem hann kallaði áður „einkastríð“ bróður síns, með því að gefa í skyn að ást á sveitalífi tengist andlegum dauða. Skömm og svívirða! Þetta er geymt en ekki gleymt!

Gott að sjá að það er farið að skipuleggja kynnisferð um Norðurlandið fyrir borgarbarnið. Ég gæti kannski útvegað gistingu í minni sveit.

Nú er ég laus við Andrésar andar prófarkirnar, en þá eru komnar prjónauppskriftir á borðið mitt. Semsé, til að prófarkalesa. Hvenær ætli ég komist í skemmtilegu verkin sem bíða á borðinu hjá mér? T.d. próförk að þýðingu á Ambursjónaukanum (The Amber Spyglass) eftir Philip Pullman, annað bindið af Ameríkubréfunum, myndskreytta endursögn á Njálu fyrir börn, með heilmiklu aukaefni, o.fl. o.fl.? (Það er sko sitthvað spennandi að koma út í haust.)
— — —
Lifi bloggið! Maður uppgötvar sífellt fleira fólk í bloggheimum. Kristbjörn fyrrverandi bekkjarfélagi minn er til dæmis farinn að blogga, og ég er nýbúin að uppgötva að Hjörtur sem ég þekki úr íslenskunni hefur bloggað um allnokkurt skeið. Hann harmar það jafnmikið og við Ármann að þorrablót Mímis skuli hafa fengið skrípanafnið árshátíð.

Vei, vei, vei, vei, vei, hundraðfalt vei!!! Lífsmark frá Svanhildi! Það sem ég var búin að bölva fólki sem virtist halda að það að fara til útlanda væri afsökun fyrir því að gerast aumingjabloggari! En batnandi manni er best að lifa (vek athygli á notkun orðsins maður í þessari setningu, sbr. eldri umræður um það mál á ýmsum bloggsíðum).

Á vinnustaðnum mínum eru næstum allir í sumarfríi, þannig að ég lendi í einkennilegustu verkefnum. Til dæmis að prófarkalesa Andrés önd og kennslubók í stærðfræði. Það má vart á milli sjá hvort er einkennilegra. Auðvitað ætti ekkert að gefa Andrés út á íslensku — hann er margfalt betri á „frummálinu“ (þ.e. dönsku).
En það er alla vega nóg að gera.
Hins vegar er greinilegt að Ármann og Sverrir hafa ekkert að gera því sjaldan hefur önnur eins ofvirknisering sést í bloggheimum. Ármann er auk þess búinn að uppnefna næstum alla hlekkina sína, sem er reyndar gott mál. Uppnefni geta verið skemmtileg.

Sammála Ármanni um að fólk láti raunveruleikann þvælast alltof mikið fyrir daglegu lífi. Það var til dæmis óheyrileg afturför þegar hætt var að kalla þorrablót Mímis því nafni með þeim rökum (eða rökleysu) að hátíðin væri jafnan haldin á góu og þar væri ekki etinn þorramatur. Hverjum er ekki sama um svoleiðis smáatriði?
Ármanni til fróðleiks má annars geta þess að í Menntaskólanum á Akureyri tíðkaðist á minni tíð — og tíðkast trúlega enn — að halda 1. des hátíðlegan á föstudegi, sama upp á hvaða dag hann bar í raun og veru. Fyrsti des var þannig iðulega 30. nóv. eða eitthvað álíka. Svona er norðlensk menning háþróuð!

Styð hugmynd Hilmu um að senda Sverri í kynnisferð um landsbyggðina. Hann hefði gott af því!

Þrátt fyrir að blogg Sverris sé misgáfulegt í dag er frillu-hugmyndin afbragðsgóð og á stuðning minn vísan.

Sverrir er dæmigerður Reykvíkingur sem heldur að svæðið utan marka höfuðborgarinnar sé samþjappaður bleðill, þar búi einungis örfáar hræður og allir þekki alla. Síðan ég flutti suður hef ekki tölu á því hversu oft ég hef fengið spurningar á borð við: „Jaaaá, ertu frá Akureyri? Þekkirðu þá Guðrúnu frá Dalvík?“ — eða álíka. Engum dytti nokkurn tíma í hug að gera ráð fyrir því að ein manneskja úr Grafarvogi þekkti sjálfkrafa aðra úr Fossvoginum.
Sem sagt: Það er ekki sjálfgefið að tvær manneskjur „utan af landi“ — jafnvel þótt þær séu frá þeim afmarkaða hluta þessarar villtu zónu sem nefnist Norðurland — þekkist eða eigi sameiginlega kunningja. Þannig að ég held óhikað áfram að láta mér finnast heimurinn skemmtilega lítill í tilviki okkar Hilmu og Ásu. Og hananú!

Hugmynd Hilmu um Dalalífspartý er frábær. Það hvort menn kunna að meta þá ágætu bók eða ekki skilur svo sannarlega sauðina frá höfrunum. Styð Hilmu líka innilega í viðleitninni til að eiga sjálfstætt líf! Það sem henni finnst skemmtilegt að gera hljómar auk þess óendanlega mikið meira spennandi í mín eyru en golfið. Við verðum greinilega að fara að hittast. Hvenær verður Dalalífspartýið?!
(P.S. Flíspeysur eru kannski í lagi per se, en eins flíspeysur eru ólýsanlegur horror!)

Heimurinn er lítill og bloggheimar ennþá minni. Ég hef þegar rakið eitt dæmi um það en þau eru fleiri til. Þar á meðal þetta: Um nokkurt skeið hef ég fylgst með blogginu hennar Ásu. Hana þekki ég reyndar ekki neitt, en það leið ekki á löngu þar til ég uppgötvaði ýmsar tengingar á milli okkar. Nú er Ása búin að rekja þær á bloggsíðunni sinni, og þær eru meira að segja ennþá fleiri en ég vissi fyrir. (Það er eitthvert rugl á "archives" dótinu þannig að ég gat ekki linkað beint. Lenti alltaf þar sem Ása ættfærir Önnu prinsessu undir Orra frá Þúfu, sem er reyndar brilljant punktur.)

Eins og ég hefur Ása greinilega mikið dálæti á persónuleikaprófum ýmiss konar; hér kemur niðurstaðan mín úr einu slíku í heiðursskyni við hana.

I'm pretty damn hard core! Fear me!


Fyrst ég er byrjuð að tala um það hvað bloggheimar eru litlir er best að ég haldi aðeins áfram. Síðuna hennar Ásu fann ég nefnilega í gegnum síðuna hennar Hilmu sem ég þekki heldur ekki neitt, en var ekki búin að lesa lengi þegar ég komst að því að við ættum sitthvað sameiginlegt, t.d. er hún að norðan eins og ég og einlægur aðdáendi Dalalífs eftir Guðrúnu frá Lundi (eins og kemur fram hér og hér). Svo komst ég auðvitað að því að bræður mínir þekktu hana. Það hlaut að vera eitthvað.

Stundum er óskiljanlegt hvernig manni hefur tekist að kynnast ekki sumu fólki. Held að þetta séu fullkomin dæmi um það.

Æi. Svaf af mér einn strætó í morgun og missti af þeim næsta. Ekki góð byrjun á vinnuvikunni.

Árlegu hreyfingarátaki mínu hefur verið stefnt í verulega hættu. Sem er fullgróft, því það hófst bara í fyrradag!!! Tvo daga í röð hef ég sem sé rölt niður í Laugardalslaug eftir vinnu, synt 1000 metra og gengið svo heim, ótrúlega ánægð með þennan dugnað og hugsað með mér að í þetta skiptið skyldi átakið vara lengur en mánuð. En hvað sá ég þegar ég kom í sund í gær? Tilkynningu um að það yrði sundmót í lauginni um helgina og þess vegna yrði hún lokuð frá kl. 17 í dag. Neyðist ég til að leita mér að annarri sundlaug? Hvað á ég að gera?

Í sundinu í gær hitti ég annars Loga, bernskuvin minn, sem var ofsalega skemmtilegt. Hann flutti til Danmerkur þegar við vorum ... ja, man ekki alveg hvað gömul. Átta ára kannski? Síðan höfum við bara rekist hvort á annað á nokkurra ára fresti, en það er alltaf virkilega gaman að sjá hann og mætti gerast mun oftar.

Hvaða þolmyndarflipp er á Ármanni? Akkuru í ósköpunum skrifar hann ekki „hafði ég ... í hávegum“?
Kveðja,
prófarkalesari að tapa sér!

Akkuru fær fólk sér hamstur? Er að passa svoleiðis kvikindi um þessar mundir, sem sýnir helst ekki með sér lífsmark nema þegar einhverju er bætt í matardallinn hans og síðan á nóttunni. Þá er hlaupið og hlaupið og hlaupið í hjólinu. Ætli hann sé að reyna að flýja þessa ömurlegu tilveru sína? Ætli það sé eins komið fyrir honum og fólki sem notar hlaupabretti á líkamsræktarstöðvum. Þessi hópur virðist hafa misskilið hugmyndina um að vera (í vísunni segir reyndar „sitja“ en það passar ekki í þessu samhengi) „kyrr á sama stað en samt að vera að ferðast“?
Kannski er tilgangurinn með því að eiga svona skepnu sá að fá jákvæðari sýn á eigið líf — sem verður svo dásamlegt í samanburðinum að það hálfa væri miklu meira en nóg.

Var að smakka teið — sem bragðaðist býsna vel. Er þá ekki bara seinni möguleikinn eftir?

Kata kom í heimsókn um daginn og gaf mér "Mood Mender" te — undir því yfirskini að hún ætti alltof margar tegundir af tei og þyrfti að losna við einhverjar af þeim. Þetta var ákaflega fallegt af henni — en ef ég væri móðgunargjörn gæti ég bara séð tvær mögulegar ástæður fyrir þessum örlætisgjörningi:
1) Teið er vont!
2) Henni finnst ég geðvond!

Er ekki enn búin að smakka teið þannig að ég veit ekki hvort fyrri möguleikinn getur átt við rök að styðjast. Hvað varðar þann síðari ... ja ... hmmm ... sko ...

Passar ekki alveg. Samt skemmtilegt próf.


Take the Which Madonna Video Are You? Quiz

Svansý kom í gær og fékk lánaðar bækur til að taka með sér til Mallorca. Síðasta bók sem ég lánaði henni lenti í baði. Sú spurning sem kvelur mig núna er: Eiga þessar eftir að hafa nánari kynni af Miðjarðarhafinu en bókum er hollt?

Eins og glöggir lesendur hafa tekið eftir er dagurinn í dag ekki síst helgaður umræðu um kattarheiti (sjá síður Stefáns, Svanhildar, Svenna og Ármanns). Í tilefni af því er ekki úr vegi að tilfæra einn punkt úr fyrstu handbók 2.X (1991–1992). Lesendum er bent á að huga sérstaklega að nafni fyrri mælandans:
Högni: „Ég er mjög fjarskyldur köttum, jafnvel þótt ég sé spendýr og þeir líka.“
Svansý: „Hvað myndirðu gera ef þú hétir Fress?“

Það er hárrétt leiðrétting hjá systur hans Svenna að frumlagsígildi og aukafrumlag er ekki það sama, en þá rangfærslu tuggði ég einmitt hráa upp eftir honum um daginn þegar ég ætlaði að sýna ógurlega snögg bloggviðbrögð. Hef ekkert mér til afsökunar. Stundum er maður einfaldlega heiladauður!

Hvað sem því líður eru allar þessar málfarsumræður síðustu daga einstaklega skemmtilegar, og það er án efa heilmikið til í því hjá Svanhildi að Daglegt mál hafi fundið sér nýjan farveg. „Heimur versnandi fer“ er úrelt slagorð!
Góðar stundir.

Stefán heldur því fram að Norðlendingar kalli kvenkyns ketti bleyður og telur að Svanhildur ætti að endurskoða ljósvakalæðu-heitið með hliðsjón af því.
Merkilegt. Ég hef án efa varið mun stærri hluta af ævi minni norðan heiða en Stefán en aldrei heyrt talað um bleyður í þessari merkingu. Ætli þetta sé sambærilegt við „kók í bauk“? Því er iðulega haldið fram að Norðlendingar segi þetta en ég hef aldrei heyrt neinn það láta út fyrir sínar varir nema Reykvíkinga sem halda að þeir séu fyndnir!

Ármann hæðist að kenningunni um brasilísku ættartengslin. Viðurkenni svo sem að hún þarfnast aðeins nánari útfærslu, en hún er ekkert verri fyrir það. Lifi amatöra-etýmólógíu-ættfræði!

Hah! — er búin að fá stuðningsyfirlýsingu í tölvupósti við pistilinn um aukafrumlagið (eða frumlagsígildið eins og það heitir líka, sbr. umfjöllun Sveins).

Dísa frænka (sem sendi mér stuðningsyfirlýsinguna) stakk upp á því að stofna líknarfélag til hressingar aukafrumlaginu. Frábær hugmynd! Félagið gæti jafnvel helgað sig fleiri góðum málefnum, til dæmis tekið upp á arma sína það sem sumir kalla „danskar fornleifar“ og agnúast stöðugt út í. Prýðileg orð og orðasambönd eins og tilfelli, undirstrika, til að byrja með o.fl. o.fl. o.fl. Miðað við hvernig fólk lætur stundum mætti halda að danska og íslenska væru fullkomlega óskyld tungumál.

Búin að setja persónulegt met í fótboltaglápi — horfði á seinni hálfleikinn í gær og allan leikinn núna áðan. Það hefði nú verið dálítið gott ef Tyrkirnir hefðu unnið; þá hefði orðið allavega sæmilegt fjör kringum úrslitaleikinn í Þýskalandi. Jafnvel óeirðir og allt!

Akkuru ætli svona margir af Brasilíumönnunum heiti eitthvað-son? Svala kom með ágætis kenningu áðan: þetta hljóti að vera afkomendur Þingeyinganna sem fluttust til Brasilíu á 19. öld. Frændur vorir, Brasilíumenn!

Svanhildur, það er ekkert að aukafrumlagi sem slíku. Hugsaðu þér til dæmis hvernig setningin hérna á undan yrði án aukafrumlags: „Ekkert er að aukafrumlagi sem slíku.“ Eða: „Að aukafrumlagi sem slíku er ekkert.“ Frekar misheppnað, finnst þér það ekki? Aukafrumlög hafa orðið fyrir ósanngjörnum ofsóknum gegnum tíðina út frá reglunni: Ef fyrirbæri X er stundum notað á óviðeigandi hátt skal undir öllum kringumstæðum ráðast gegn X. Ekki eltast sérstaklega við þessa óviðeigandi notkun, þá gæti maður þurft að hugsa og það er alltof flókið.

Aukafrumlög eru nefnilega ósjaldan ofnotuð en það þýðir ekki að þau séu af hinu illa. Og hananú!

Læt þessu opna bréfi lokið að sinni,
kær kveðja,
málfarslöggan.

Get því miður ekki frætt Svanhildi um það hvaða kennara hún skapraunaði með flissi yfir fyrstu handbók 2.X sem hún fékk að sjá á undan öllum öðrum. Nema það var ekki Rafn því hann hefði sennilega haft húmor fyrir því og kenndi okkur auk þess ekki fyrr en í þriðja bekk.

Kannski ekki skrýtið að ég geti ekki rifjað upp hver þetta var — einhvern veginn minnir mig að við höfum almennt verið frekar duglegar við að skaprauna kennurum með því að finnast tíma okkar betur varið í annað en að fylgjast með í kennslustundum. Til dæmis að lesa Nancy-bækur, spila Minesweeper í vasareiknum tæknivæddustu bekkjarfélaganna, sauma út, prjóna ullarleista ... Það síðarnefnda varð reyndar ekki langvarandi því strákarnir í bekknum voru svo viðkvæmir, greyin, og skildu ekki að tif í sokkaprjónum er notalegt og róandi.

Í ljósi reynslu minnar í að stofna til óeirða með sokkaprjóna að vopni þarf ekki að koma á óvart að ég styð heilshugar þessa snilldarlegu hugmynd Bjarna um að láta hannyrðir taka sess fótbolta í samfélaginu.

Margrét vinnufélagi minn (reyndar ein af ca. tvöhundruð Margrétum á vinnustaðnum) var að upplýsa að samkvæmt því merka riti Hagskinnu hefur stærð tveggja manna fjölskyldu ekkert breyst í tímans rás. Merkilegt.

Fyrir norðan um daginn horfði ég á fótbolta í sjónvarpinu. Og ekki bara einu sinni heldur tvisvar! Sem er nýtt met — venjulega hef ég látið duga að horfa á einn leik í hverri heimsmeistarakeppni, nema fyrir fjórum árum þegar ég sá engan og saknaði þess ekkert.

Það er hægt að horfa á fótbolta af ýmsum ástæðum. Um tvær þeirra er nokkuð fjallað hér og hér — en þeirri þriðju má bæta við: Málblómum íþróttafréttamannanna. Þessi ódauðlegu orð voru til dæmis látin falla í leik Íra og Spánverja: „Þetta var hárrétt ákvörðun og í rauninni sú rétta.“

Dæmigert — ég var óheyrilega svefnlaus í síðustu viku, en svaf síðan yfirgengilega mikið um helgina. Afleiðingin? Jú, ætlaði aldrei að geta sofnað í gær. Og vaknaði of snemma í morgun! Meira að segja alltof snemma. Sem gerist næstum aldrei. Var alveg að festa svefn aftur þegar vekjaraklukkan hringdi og ég neyddist til að fara á fætur. Vorkenni sjálfri mér óendanlega!

Einu jákvæðu afleiðingarnar af svefnleysinu í nótt voru þær að ég fór í tölvuna og komst að því hvernig maður getur föndrað aðeins meira við þessa síðu. Þannig að nú er hægt að senda mér tölvupóst með því að smella á viðeigandi stað í dálkinum hérna vinstra megin.

Ooohhh!!! Veðrið í Reykjavík er grátt og ömurlegt. Sem er óneitanlega frekar eðlilegt ástand, en þegar síðustu vikur hafa að mestu verið undantekning frá þeirri reglu er maður einhvern veginn ekki til í að horfast í augu við raunveruleikann aftur!

Lá í rúminu langt fram eftir degi og kláraði að lesa The Amber Spyglass (Ambursjónaukann), síðustu bókina í ótrúlega magnaðri trílógíu eftir Philip Pullman. Algjör skyldulesning. Fyrstu tvær bækurnar eru komnar út á íslensku og þessi á að koma fyrir jólin. (Um trílógíuna má lesa hér á heimasíðu þýðandans, Önnu Heiðu.) Þegar ég las fyrstu bókina, Gyllta áttavitann, ætlaði ég svo sannarlega að klára trílógíuna sem allra fyrst, en einhvern veginn varð ekki af því fyrr en núna. Einhver áhrif á þetta gæti haft sú einkennilega staðreynd að sumum íslenskum bókabúðum virðist ekki finnast sjálfsagt að selja breskar bækur í breskum útgáfum, og eru oftar en ekki með bandarískar útgáfur í staðinn. Óskiljanlegt. Sérstaklega þar sem það er iðulega ekki látið duga að breyta stafsetningunni í bandarískum útgáfum heldur líka föndrað við orðalag og jafnvel sitthvað fleira. Skilst t.d. að í bandarísku útgáfunni af Bridget Jones: The Edge of Reason hafi megninu af hysteríunni kringum dauða Díönu prinsessu verið sleppt, þar sem Bandaríkjumenn voru ekki taldir skilið neitt í henni. Úff! Er nauðsynlegt að gera ráð fyrir óendanlegri heimsku?

Fyrst minnst er á Bridget: Svanhildur á óneitanlega skilið að fá mörg prik fyrir leynilögguhæfileika sína — en er ekki svolítið ískyggilegt að týna nokkuð mikilvægum hlut, og þurfa að leita að honum í ruslatunnunni? Það er óneitanlega gott og gagnlegt fyrir alla að finna Bridget í sjálfum sér, en þetta er nú kannski einum of! ;)

Hef samt kannski ekki efni á því að segja neitt — eitt af mörgum skemmtilegum persónuleikaprófum sem ég hef tekið var einmitt próf um það hversu mikil Bridget maður væri í sér (því miður er þetta próf horfið af netinu). Niðurstaðan mín var: „a tie between a little bit of Bridget and very, very Bridget“!!! Á einmitt reglulega svona „very, very Bridget“ daga. Rek það ekki nánar í bili.

– – –

Sveinn Guðmarsson hefur villst hingað inn á síðuna um daginn; síðan hans er einmitt ein af þeim sem ég les alltaf öðru hverju. Sveinn vinnur með Svanhildi vinkonu minni, sem kemur reglulega við sögu hérna á síðunni (sjá t.d. hér að ofan) en ég er bara nýbúin að uppgötva að bróðir hans sem bloggar líka (reyndar nokkuð stopult en bloggar þó), er Bjarni Guðmarsson sem vinnur einmitt með mér hjá Eddu. Heimurinn er ótrúlega lítill.

Tek innilega undir með Sveini, sem tekur undir með Ármanni, um að konur séu líka menn; fyrir mér hefur það einmitt alltaf verið femínískt prinsipp, og ég næ ekki nokkrum tengslum við hugsunarhátt sem líkar ekki að aðalmerking orðsins menn sé einmitt karlar og konur. Heyrði fyrir nokkru síðan sagt frá málþingi um biblíumál, þar sem einhver hefði kvartað mikið yfir því óheyrilega vandamáli (að eigin mati) að í biblíunni væri maður ýmist notað um mannkynið almennt eða eingöngu um karla, og vildi að minnsta kosti hafa „samræmi“ í þessu! Jæja, já. Þótt ég sé prófarkalesari, og þar af leiðandi fremur illa haldin af samræmisþráhyggju, er engin leið að ég geti skilið þessa hugsun; eitt af því sem mér finnst svo frábært við tungumálið er einmitt það að eitt og sama orðið getur haft margar mismunandi merkingar. Er hrædd um að það yrði ótrúlega leiðinlegt að vera til ef það ætti að ráðast gegn öllu „ósamræmi“ af þessu tagi.

– – –

Er búin að vera ansi léleg við að blogga þessa síðustu viku, en var líka frekar svefnlaus eftir Akureyrarferðina um síðustu helgi, og alltof þreytt á kvöldin til að kveikja á tölvunni, skríða um gólfið til að taka símnúmerabirtinn úr sambandi og stinga módeminu í samband, bíða eftir því að nettengjast o.s.frv. Hefði sofnað fyrir framan tölvuna áður en mér hefði tekist að byrja að blogga.

Svefnþörfin er ekki það eina sem fór illa út úr Akureyrarferðinni, því vísakortið mitt er ennþá í taugaáfalli! Sem er reyndar ekkert nýtt, það þarf eiginlega á reglulegri áfallahjálp að halda. En nú á ég þó nýjan jakka og buxur og stígvél - sem er verulega skemmtilegt! Ekki síst þegar maður er búinn að líta í kringum sig eftir þessu öllu hér í höfuðborginni án þess að finna neitt sem hentar. Svo labbar maður inn í búðir í storbyen Akureyri og finnur samstundis eitthvað sem mann langar í og passar auk þess á mann! :) Er þá nokkuð annað til ráða en að níðast á vísakortinu?

Fyrir utan þessi áföll (?!) — og að þeim meðtöldum — var mjög gaman fyrir norðan. Kári bróðir minn (2. f.v. í efri röð á þessari mynd; 3. f.v. í efri röð á þessari) varð stúdent og allt í kringum það var ákaflega skemmtilegt. Á sautjándanum var ég eiginlega í allsherjar nostalgíukasti, en þekki líka alveg „átjándablúsinn“ sem Svansý skilgreindi um daginn. Um það leyti sem ég var að verða stúdent fannst mér eins og ég væri komin að dyrum sem ég þyrfti að ganga í gegnum, en að þegar ég yfir þröskuldinn væri komið myndi ég hrapa út í óendanlega auðn og tóm!

Það var skemmtileg uppgötvun að komast að því að það væri þrátt fyrir allt líf eftir MA — og að það væri meira að segja skemmtilegra í háskólanum en í MA (alla vega ef maður fór í íslensku!).

En stúdentsafmælin eru óheyrilega skemmtileg — veit ekki hvar Svansý hefur verið ef hún þykist ekki hafa skemmt sér á eins árs stúdentsafmælinu. Mér fannst allt að því skemmtilegra að verða eins árs stúdent en að verða stúdent! Í síðarnefnda tilvikinu var maður að kveðja alla, en í því fyrrnefnda að hitta alla aftur! Fimm ára stúdentsafmælið var líka óheyrilega skemmtilegt, og nú ríkir bara tilhlökkun eftir tíu ára afmælinu. Þó pínu aldurskrísa líka! Þótt mér hafi svo sem ekki fundist tíu ára stúdentarnir elliær gamalmenni þegar ég útskrifaðist, virtist þetta þó vera tiltölulega fullorðið fólk. Finnst einhvern veginn frekar langt í að það sama geti farið að gilda um sjálfa mig.

Rakst á Palla, bekkjarbróður okkar Svansýjar úr MA, núna á föstudaginn og settist með honum á kaffihús sem var ofsalega gaman. Meðal þess sem við Palli erum sammála um er að Reykjavík sé stórlega ofmetin sem stórborg og að allir Íslendingar ættu að fá ferðastyrk til að komast til útlanda um fimm sinnum á ári. Palli ætlar líka að taka þátt í því með okkur Svansý að stofna grasrótarsamtökin sem við vorum farnar að leggja drög að. Þetta verða alvöru grasrótarsamtök, því helsta baráttumálið verður að fá aftur gras á Ráðhústorgið á Akureyri! Þegar við vorum lítil var grasflöt á miðju torginu, með lágri girðingu í kring, og þar sat fólk á góðviðrisdögum og borðaði ís. En sú paradís varð ekki eilíf, því grasinu var útrýmt og torgið hellulagt í staðinn. Löngu kominn tími til að ráðast gegn þessu umhverfisslysi.

Meðal fyrri afreka okkar þriggja er að á sínum tíma söfnuðum við saman ýmsum gullkornum bekkjarins okkar í svokallaðar handbækur x-bekkjarins, öðru nafni the x-files sem voru settar inn á netið fyrir nokkrum árum og hefur blessunarlega dagað uppi þar. Hélt að ég myndi andast úr hlátri þegar ég skoðaði þær aftur. Sennilega eru þær frekar ófyndnar fyrir þá sem ekki þekkja til, en hverjum er ekki sama?

Alltaf er maður að uppgötva eitthvað nýtt um sjálfan sig.
Hér er persónuleikapróf dagsins:

You are 70% evil! [?]

Hey, you're pretty damn evil. You've been out partying way more than once, and you're quite the little devil, but I guess you've still got some good in you. Maybe only to family...

Which Sex and the City Player Are You? Find out @ She's Crafty

Sverrir er búinn að leiðrétta málvilluna. Hmm, sagnfræðingurinn farinn að stunda sögufalsanir!

Fegin að sjá að Ármann sinnir málfarslöggustörfum og gætir (málfars) bróður síns. Legg til að hér eftir verði sá síðarnefndi uppnefndur Sverrir há.

Annað persónuleikapróf. Gott að fá staðfestingu á því sem ég vissi alltaf — að ég væri í rauninni stjarnan.

	You are Kermit! Though you're technically the star, you're pretty mellow and don't mind letting others share the spotlight. You are also something of a dreamer.
Take the What Muppet Are You? Quiz!

P.S. Ég missti ekki af strætó í morgun. :)

Best að blogga aðeins svona síðla kvölds. Er að baka köku fyrir stúdentsveisluna hans Kára lillebror — ávaxtaköku með döðlum, banönum, eplum, suðusúkkulaði, kókosmjöli og næstum engu öðru — nammi namm. Hefðbundin kökuhráefni (eins og hveiti) eru algjörlega í lágmarki. Uppskriftin er frá ömmu Deddu eins og ýmsar fleiri af uppáhaldsuppskriftunum mínum — en stundum er reyndar pínu flókið að fylgja þeim. Kökuuppskriftirnar hennar ömmu minnar miðast nefnilega ósjaldan við að maður hafi á tilfinningunni hvernig deigið á að verða. Þegar ég fékk uppskrift að jólaköku hjá henni gat hún reyndar sagt mér nokkuð nákvæmlega hvað ætti að vera mikið af eggjum, hveiti o.s.frv. (þótt hún fari reyndar ábyggilega aldrei eftir því sjálf) — þangað til kom að mjólkinni. Þá var einfaldlega skrifað „mjólk“. Þetta þýðir að maður þarf helst að fá sýnikennslu um leið og maður fær uppskrift hjá ömmu. Sem er reyndar bara skemmtilegt. Verst að ég er alltof sjaldan nálægt henni — þyrfti að geta galdrað hana norðan úr Mývatnssveit reglulega. Eða fara oftar norður sjálf.

Uppskriftin að ávaxtakökunni er reyndar mun nákvæmari en venja er til. Vandamálið við hana er að hún er eiginlega fullnákvæm. Það er nefnilega allt tilgreint í grömmum; í botninum eru til dæmis 50 g af kókosmjöli. Það hljómar kannski ekki flókið — en það er svolítið erfitt að mæla þetta þegar skekkjumörkin á eldhúsvoginni manns eru a.m.k. plús/mínus 100 grömm. Þá er sennilega gáfulegast að bregða á það ráð að umreikna (ef maður vill vera aðeins nákvæmari en á bilinu mínus 50 g til plús 150 g). Samkvæmt töflu í einhverri matreiðslubók sem ég á jafngilda 100 g af „rifnum kókos“ (hlýtur það ekki að vera kókosmjöl?) um 285 millilítrum. Sem þýðir þá væntanlega að 50 g af kókosmjöli eru 142,5 ml. Hmmm. Jæja, segjum u.þ.b. 1½ dl. Allt í lagi, þetta er ekki svo flókið.

Stóð upp frá tölvunni smástund til að taka kökuna út úr ofninum. Hún lítur alveg eðlilega út, greyið. Það verður að koma í ljós hvað gerist þegar fólk reynir að borða hana.

Nú ætti Siggi að vera lentur á Keflavíkurflugvelli fyrir nokkru og vera í rútunni á leið hingað til Reykjavíkur. Siggi er hinn litli bróðir minn og gat sem betur fer skroppið heim í viku til að halda upp á fimm ára stúdentsafmælið sitt og það að litli, litli bróðir okkar er að verða stúdent. Annars er hann að læra dýralækningar í München. Sem fólk myndi kannski furða sig á ef það hefði bara heyrt hann tjá sig um ákveðnar tegundir af hundum — þá sem eru agnar-pínulitlir og jafnvel með bleika slaufu í hárinu. Þessi kvikindi kallar hann rottur og á erfitt með að stilla sig um að kremja þau undir hælnum þegar þau verða á vegi hans. Það kemur sennilega ekki á óvart að hann ætlar að sérhæfa sig í nautgripum.

Jæja, ætli það sé ekki best að fara að pakka niður fyrir ferðina norður. Annars þarf ég líka að reyna að leita að póstkortum með Berlínarmyndum sem ég á að eiga einhvers staðar á „góðum stað“ en það er nú eins og það er — allir vita að „góður staður“ er bara góður þegar maður er að ganga frá hlutunum. Síðan finnur maður þá aldrei — nema þegar maður er að leita að einhverju öðru. Núna er ég til dæmis alls ekki búin að finna póstkortin, en er m.a. búin að rekast á dagatal frá árinu 2000, dálítinn bunka af jólakortum sem ég keypti fyrir síðustu eða þarsíðustu jól en skrifaði aldrei neitt á (því síður sendi þau), og „Allgemeine Geschäftsbedingungen“ frá Sparisjóðnum í Leipzig.

Úff — vissi svo sem að það væri löngu orðið tímabært að taka til í skrifborðsskúffunum.

Persónuleikapróf eru skemmtileg. Ekki síst þetta:


i'm a mascara. what type of make up are you?
quiz made by muna.

Missti af strætó í morgun. Það hlaut að koma að því aftur.

Æ, æ, æ — sumir eru eitthvað að skjóta á mann. Það verður að hafa það. Er vissulega búin að vera óheyrilega ódugleg að blogga. En veðrið er líka búið að vera alltof gott til að það sé nokkur leið að halda sig heima og við tölvuna.

Fór niður í bæ eftir vinnu í dag, fékk mér að borða á kaffihúsi, sat úti, og þótt borðið væri í skugga var ég að stikna, jafnvel þótt ég færi úr jakkanum og sæti þarna á stuttermabol. Sehr gut. Skrilljón manns á Austurvelli, þar á meðal Falun Gong fólk að gera æfingar. Skil ekki hvað íslensk stjórnvöld eru að hugsa í því máli. Sennilega hafa þau einmitt ekki hugsað.

Þrátt fyrir góða veðrið dreif ég mig í bíó í gærkvöld, því ein af fáum góðum ástæðum til að vera inni þessa dagana er að það er loksins farið að sýna Curse of the Jade Scorpion, „nýjustu“ Woody Allen myndina, sem er reyndar orðin ársgömul (og ekki lengur nýjasta myndin hans). Hvað er að bíóunum hérna? Ef það er búið að skjóta tvö þúsund milljón byssukúlum áður en tíu mínútur eru liðnar af bíómynd er hún sýnd med det samme. Annars þarf maður að bíða og bíða og bíða og bíða og bíða. Og bíða ennþá lengur.

Myndin var verulega skemmtileg. Frábærlega galin hugmynd að láta mynd ganga út á dáleiðslu að hætti Andrésar andar blaða! Það var líka frekar fyndið að hafa ýmislegt í anda film noir en alla líkamstjáningu persónanna o.þ.h. fullkomlega nútímalega. Og samansúrruðu blammeringarnar sem gengu á víxl milli aðalpersónanna. Dásamlegar.

— — —

Var fyrir norðan um helgina, því Arna frænka mín á Grænavatni var að fermast. Þau voru þrjú, fermingarbörnin í Skútustaðakirkju, og öll náskyld, þannig að Mývetningar höfðu nóg að gera í fermingarveislum þennan dag. Mjög gaman. Svo heldur stíft prógramm áfram; ég fer aftur norður um næstu helgi því Kári lillebror er að verða stúdent frá MA eins og fleiri í fjölskyldunni. Dagarnir kringum sautjánda júní eru reyndar að verða skipulagðir nokkur ár fram í tímann. Á næsta ári verður Brynja, systir fyrrnefndrar Örnu, stúdent og á þarnæsta ári verð ég — úpps — tíu ára stúdent. Frekar ískyggilegt. Hef ábyggilega reiknað vitlaust.

Alla vega sagði þetta próf mér að ég væri bara 23 ára. Og á laugardaginn giskaði ellefu ára stelpa (sem vildi vita hvað ég væri gömul) á að ég væri tvítug. Var frekar sátt við það þangað til mamma benti mér á að í augum ellefu ára stelpna væri tvítugt ekkert sérlega ungt! En miðað við að hún hefði þá alveg eins getað giskað á að ég væri fertug finnst mér alveg ástæða til að gleðjast yfir þessu.

En ég var sem sagt fyrir norðan um helgina. Á leiðinni suður aftur kveikti Þorgerður — enn ein frænka mín (sem ég fékk far með) — á íþróttalýsingum í útvarpinu. Hef ekki heyrt svoleiðis lengi og var búin að gleyma hvað þær geta verið fyndnar. Óvart fyndnar. Íþróttafréttamaðurinn sem lýsti landsleik Íslendinga og Makedóníumanna í handbolta kom með hverja myndlíkinguna af annarri; samkvæmt honum fóru Íslendingar gegnum vörn hinna „eins og hnífur gegnum bráðið smjör“ og ég veit ekki hvað og hvað. Fyndnast var samt þegar hann kom með hástemmdar yfirlýsingar um hvernig þyrfti að heiðra handboltalandsliðið fyrir „framlag sitt til íslenskrar þjóðmenningar“!

— — —

Er nýbúin að skipta um vinnu, einu sinni enn. Seinni partinn í vetur var ég að vinna við skjalalestur hjá Alþingi í afleysingum. Hefði kannski ekki búist við því fyrirfram að mér myndi líka það vel, en raunin varð sú að ég kunni virkilega vel við mig. Gæti alveg hugsað mér að vinna þar aftur.

En ég var bara ráðin út maí, þannig að þarsíðasti föstudagur (31. maí) var síðasti vinnudagurinn minn þarna að sinni. En það var í góðu lagi, því mánudaginn á eftir (3. júní) byrjaði ég að vinna hjá Eddu, og verð þar næstu mánuði að lesa prófarkir og eitthvað þess háttar.

Þegar ég var að leggja af stað í vinnuna fyrsta daginn hugsaði ég með mér: „Eru mistök að byrja í dag? Mánudagur til mæðu?“ En ég hristi hjátrúna samstundis af mér og hélt óhrædd af stað út á strætóstoppistöð. Svo kom strætó. Það var nýr bílstjóri á fimmunni. Sumir bílstjórar hefðu kannski verið búnir að læra leiðina sem þeir eiga að keyra áður en þeir byrja, en þessum tókst að gleyma að beygja út af Suðurgötunni. Hann uppgötvaði það þó skömmu seinna en þá voru góð ráð dýr. Í fyrstu hélt hann greinilega að hann slyppi auðveldlega frá þessu og ætlaði að að taka u-beygju á móts við Háskólabíó. Það gekk ekki sérlega vel. Þegar stóri guli bíllinn var búinn að vera þversum á gatnamótunum um stund (öðrum bílstjórum sem höfðu hugsað sér að aka eftir götunni án efa til gríðarlegrar ánægju) gafst maðurinn upp og beygði inn á planið hjá bíóinu þar sem hann hugsaði sér greinilega að fara smáhring til að komast svo aftur út á Suðurgötuna. Leiðin sem hann ætlaði að fara var hins vegar lokuð. Þannig að við héldum áfram að rúnta um planið hjá Háskólabíói. Á strætó. Það var mjög athyglisvert. Á endanum tókst bílstjóragreyinu þó að snúa við og komast þangað sem hann ætlaði sér.

Þar með var strætóævintýrum morgunsins þó ekki lokið. Á Lækjartorgi kom inn maður sem virtist frekar einkennilegur í kollinum og var auk þess verulega drukkinn af lyktinni o.fl. að dæma. Hann byrjaði að tala hátt og mikið við sjálfan sig, sem var svo sem allt í lagi, maður er ýmsu vanur í strætó. Svo virtist honum finnast þetta heldur takmarkað og sneri sér að því að áreita allt kvenfólk sem sat nálægt honum. Leiðin upp Hverfisgötuna var óvenjulöng í þetta skiptið, ég var ekki sú eina sem reyndi að líma augun við bók eða blað og láta eins og ekkert væri. Varpaði öndinni verulega mikið léttar þegar maðurinn fór úr á Hlemmi.

Síðan komst ég á Suðurlandsbraut 12 þar sem ég átti að fara að vinna. Ég gekk inn um útidyrnar og að lyftunum. Á þeim hékk miði: „Lyfturnar eru bilaðar.“ Og ég þurfti að komast upp á sjöttu hæð.

Þetta var eitt af þessum krítísku augnablikum þar sem maður spyr sjálfan sig: „Á ég að fara heim, leggjast upp í rúm, breiða sængina upp fyrir haus og skæla? Eða á ég að takast á við erfiðleikana og sigrast á þeim með bros á vör?“ Þetta var sérlega erfið ákvörðun. Niðurstaðan varð þó að leita að stigunum og ganga upp þá. Mér tókst meira að segja að hitta á rétta hæð, ólíkt því sem gerðist einu sinni þegar ég tók stiga fram yfir lyftu í heilsubótarskyni. Þá var ég á leiðinni upp á fjórðu hæð í viðkomandi húsi. Þegar ég hélt að ég væri komin þangað reyndist ég vera á sjöttu hæð. Manni gengur misvel að átta sig á tölum.

En á Suðurlandsbrautinni átti ég sem sagt að fara upp á sjöttu hæð og komst þangað í fyrstu tilraun. Þá var hörmungunum líka lokið að þessu sinni, og mér líst vel á mig í vinnunni. Ekki síst núna þegar ég er með próförk að þýðingu á krimma á borðinu mínu. Mjög ánægð með að fá borgað fyrir að lesa glæpasögur.

Jæja, ætli ég sé ekki búin að ofvirkniserast nóg í blogginu í bili. Hah!

Held að ég hætti að hafa áhyggjur af því hvað veðrið er búið að vera frábært lengi — er á meðan er, og það er engin ástæða til að velta sér upp úr þeirri óumflýjanlegu staðreynd að veðurblíðan verður ekki eilíf. Þó það eigi eftir að koma rigning og slagviðri — þá kemur líka að því að sólin fer aftur að skína. :)

Ó nei, ó nei, þetta er hræðilegt — það er búið að tilkynna mér að ég sé aumingjabloggari!!! Sem er reyndar alveg satt — en það er ekki mér að kenna! Fréttir af bloggandláti mínu eru stórlega ýktar — a.m.k. vona ég að upprisan sé væntanleg! Nú ætti að vera ráðin bót á nettengingarleysi mínu sem hefur staðið yfir í heila viku af þessum orsökum: 1) Innhringisambandið við Reiknistofnun HÍ hefur verið í klessu (þess vegna hef ég ekki bloggað að heiman). 2) Ég byrjaði í nýrri vinnu á mánudaginn en fékk ekki aðgang að tölvu fyrr en í dag. En þar sem ég ætla ekki að stunda stórfellt blogg í vinnunni er best að ég hætti þessu í bili. Nánari fréttir síðar.

P.S. Er aldrei búin að missa af strætó í þessari viku. Ótrúlegt en satt!

P.P.S. Farin norður í góða veðrið. Ligga ligga lá lá!