Það eru bara þrír tímar í að lestin mín til Rómar leggi af stað. Ég ákvað semsagt að drífa mig um helgina. Hlakka til, hlakka til, hlakka til ...

Tengsl milli tungumála eru stundum skemmtilega á skjön. Ég mæti t.d. iðulega "in ritardo" í skólann (þ.e. of seint) sem vekur auðvitað upp óþægileg hugrenningatengsl við enska orðið "retard". Ónotaleg tilhugsun að vera (næstum því) 'svolítið á eftir'.

Það er rétt að taka fram að ég hef aldrei SÉÐ neinn drekka caffè
americano hérna, þannig ad hugmyndirnar sem fram hafa komið (sjá kommentin við næstu færslu f. neðan) um að ég hafi trúlega lent í bók e. Jasper Fforde eiga ábyggilega við rök að styðjast.

Ég þarf eiginlega að fara aftur í matreiðsluna í næstu viku til að athuga hvort þetta er bundið við þennan stað. Ef ég rekst þá á "the illegal bearnaise sauce market" þarf ekki frekar vitnanna við.

Eg fekk afall i fyrrakvold. Skolinn baud upp a matreidslu"namskeid" thar sem farid var heim til e-s kokks og eldad. Eg laerdi svosem ekkert en kvoldid var oskop skemmtilegt, fyrir utan thad ad eg hef sennilega aldrei fengid eins bitlausa hnifa i hendurnar. Their slogu meira ad segja hnifana hennar ommu Millu ut og tha er nu mikid sagt.

En thad var ekki thad versta. Vid vorum upplyst um thad thetta kvold ad a Italiu (a.m.k. i Bologna) vaeri komid i tisku ad drekka "caffè americano". Fyrir tiu arum hefdi talist bilun ad panta slikt a bar, en nu thaetti thad frekar smart. Er itolsk kaffimenning ad hrynja? Thetta hlytur ad vera til marks um ad heimurinn se virkilega a hverfanda hveli.

Ég hélt að fólkið í bekknum mínum væri nokkuð eðlilegt (þótt sumt eigi reyndar í ótrúlegustu vandræðum með að læra einföldustu sagnbeygingar). En í pásunni í morgun fóru hollenska konan og sæti Belginn að ræða andleg málefni - og skiptast á reynslusögum um "out of body experience". Sú hollenska hafði séð ljós og heyrt fuglasöng, Belginn hafði verið bleikur og séð sjálfan sig springa í loft upp. Ég einbeitti mér mjög að cappuccinoinu mínu og velti fyrir mér hvort ég hefði lent á hæli fyrir fólk sem hefði farið yfir um á LSD.

Þótt framsöguhattur í nútíð sé ágætur finnst mér alveg kominn tími til að læra fleiri myndir sagna.

Gotukortid er besti vinurinn i Feneyjum. Fyrirfram gerdi eg rad fyrir ad naudsynlegur hluti af Feneyjaferd vaeri ad villast en eg let mer duga ad verda stundum attavilt. Eiginlega finnst mer eg hafa svindlad med thvi ad villast ekki svakalega - en svona er ad vera kortafrik. Stundum dro eg upp kortid a a.m.k. minutu fresti.

Feneyjar eru oraunverulegar. Baedi oraunverulega fallegar - nu er eg buin ad sja med eigin augum ad thad er engin lygi - en lika oraunverulegar eins og thaer seu varla alvoru borg. A koflum eru thaer eins og risastor skemmtigardur fyrir turista, annars stadar eins og borg sem hefur verid yfirgefin fyrir morgum aratugum. Og ad hluta til er hun sambland af thessu tvennu. Ibuunum faekkar stodugt, turistunum fjolgar. En their halda sig flestir a somu gotunum. Otrulega vida i borginni er madur verid aleinn a ferli og tha virdist thvottur a snurum hangandi utan a husum eda milli husa helst leiktjold sem eiga ad studla ad theirri blekkingu ad madur se ekki einn i heiminum. Thangad til kona birtist ut ur einu husinu og fer ad sopa gangstettina. Nema hun se hluti af leikritinu ...?

En smam saman finnur madur lika venjulegri svaedi. Og stundum er otrulega stutt a milli. Vid Rialto-bruna eru bara turistar og turistabudir sem selja meira og minna sams konar dot. Nokkrum metrum fra er Rialto-matarmarkadurinn - fiskur og graenmeti i breidum - og thar er bara einstaka turisti a stangli en aftur a moti hellingur af Feneyjabuum ad kaupa i matinn.

Og hvad gerdi eg svo i Feneyjum? Eg gekk og gekk, skodadi otal kirkjur, og gekk og gekk og gekk, skodadi hertogahollina, gekk og gekk, skodadi listasafn akademiunnar, gekk og gekk, for upp i klukkuturninn a Markusartorginu, gekk og gekk, for til Murano (eyja, fraeg fyrir glerlist), gekk og gekk ...

Mundi eg ad segja ad eg gekk mikid? Hafi eg gengid mig upp ad hnjam i London um tharsidustu helgi og klarad megnid af laerunum sidustu viku i Bologna (mer finnst gaman ad ganga mikid um borgir til ad kynnast theim), tha for eg langleidina upp ad oxlum i Feneyjum. Eg var ordin frekar threytt, thannig ad a sunnudaginn for eg ad taka straetobatana mjog markvisst - reyndar med theim afleidingum ad eg fekk kroniska sjoridu. Hun entist mer inn i svefninn a sunnudagskvoldid.

Thad var svolitid skrytid ad sigla nidur Canal grande sem madur hefur sed svo oft a myndum. Mer fannst eg naestum vera James Bond og Tatiana Romanova i From Russa with Love - thott thau hafi verid a gondol en eg bara a prosaiskum straetobat, og eg hafi ekki heldur thurft ad varpa neinni filmu i kanalinn. Aftur a moti var eg daudhraedd um ad missa myndavelina mina i sikid - eg var naestum eins og japani, thvi hun var stodugt a lofti a koflum - en sem betur fer tokst mer ad halda nogu fast um hana.

En thetta var god ferd. Nu er eg ad reyna ad akveda hvort eg eigi ad fara til Romar um naestu helgi eda tharnaestu. Sennilega veitti mer ekki af thvi ad hvila mig um naestu helgi og taka thad rolega her i Bologna - en a moti kemur ad tharnaesta laugardag verdur e-r dagsferd a vegum skolans sem mig langar ad fara i, thannig ad naesta helgi myndi henta betur fyrir Romarferd. Uff, eg er i valkreppu.

Skolinn er frekar thaegilegur enn thvi vid hofum verid fram ad thessu i hlutum sem eg kannast vid. En alltaf baetist tho eitthvad vid, og stori munurinn er hvernig passif thekking er smam saman ad breytast i aktifa. En mig er farid ad langa mikid ad laera thatid. Og stundum er mjog bjanalegt ad geta ekki myndad alvoru setningu vegna thess ad mann vantar eitt einfalt grundvallarord, eins og i gaer thegar eg bad um upplysingar um lestir til Feneyja. Hafdi ekki hugmynd um hvada forsetningu eg aetti ad nota i samhenginu "upplysingar UM" thannig ad eg neyddist til ad tala i stikkordum. Er samt frekar anaegd med ad hafa tekist ad spyrja ad thessu (hversu ofullkomin sem spurningin var), og ekki sidur ad hafa skilid svorin. Venjulega fordast eg mannleg samskipti af thessu tagi eins og heitan eldinn (lika thott eg tali tungumalid), mer finnst oftast miklu thaegilegra ad skoda timatofluna sjalf og kaupa mida i sjalfsala. En nu er eg buin ad vera akvedin i ad aefa mig i itolsku, og thad thydir vist ad madur neydist til ad tala vid folk!

Allavega, mer tokst ad kaupa lestarmidann i gaer, og komast ad thvi hvenaer lestirnar faeru (vona eg!), og nu er mer ekkert ad vanbunadi ad skunda a lestarstodina. Bless i bili, farin i helgarferd til Feneyja.

Italskir serhljodar eru svo beittir ad eg hlyt bradum ad skera mig i munninum.

Nu er eg sodd og afskaplega sael. Er f.o.f. buin ad naerast a smarettum og pizzum fram ad thessu en eftir skolann i morgun var eg virkilega svong thannig ad eg akvad ad kominn vaeri timi til ad borda alvoru italska maltid, fjora retti og rumlega thad. Er nykomin af veitingastad thar sem eg fekk prosecco + blandadan forrettadisk + tortellini in brodo (th.e. i kjotsodi, lokalrettur) + naut m. rucola, porcini og parmigiano + sorbetto + kaffi & limoncello. Alls ekki slaemt. Engan veginn. Svo vann eg heimaverkefnin min milli retta og fekk adstod hja thjonustustulkunni vid thad sem thvaeldist fyrir mer og folkid a naesta bordi blandadist meira ad segja i malid um tima. Maeli tvimaelalaust med veitingastodum til heimanams.

Er ekki sidur hrifin af aperitivo-hefdinni sem felur i ser ad thegar madur faer ser drykk a bar eda osteriu eda thess hattar snemma kvolds (ca milli 18-20, lengur a sumum stodum) fylgja smarettir med. Aperitivo a tveimur stodum getur dugad langleidina sem kvoldmatur.

Thar ad auki a thad einstaklega vel vid mig ad koma vid a bar a morgnana til ad fa mer kaffi, eda cappuccino & cornetto eda eitthvad alika. Hefd sem er eins og snidin fyrir mig. Efast storlega um ad eg eigi nokkud ad fara aftur til Islands.

Smalina fra Bologna til ad lata vita af mer. Fyrsti skoladagurinn er ad baki og allt gengur vel. Kom svolitid luin hingad i gaer eftir ad hafa gengid mig upp ad hnjam og gert otalmargt skemmtilegt i London um helgina, auk thess audvitad ad vera a frabaerum Duran Duran tonleikum a fimmtudaginn. Er samt alveg a moti thvi hvad svidid i Egilsholl er lagt, thad vaeri mun skemmtilegra ad sja eitthvad an thess ad thurfa ad hafa mikid fyrir thvi thegar madur stendur aftarlega. Svo var folkid sem stod naest okkur Kotu otrulega baelt og virtist ekkert hafa gaman af thvi ad vera tharna fyrr en undir thad sidasta. En kannski brosti thad og dansadi inni i ser allan timann. Vid Kata letum thetta a.m.k. ekki aftra okkur fra thvi ad fa utras fyrir fognud okkar og gledi; hoppa og dansa og syngja med o.s.frv. Enda var adalatridid audvitad ad DD spiludu frabaerlega og eg var himinsael.

Mer list vel a Bologna. Fyrstu eda onnur vidbrogd jodrudu reyndar vid agnar-pinulitinn vott af innilokunarkennd, enda gengur madur yfirleitt um sulnagong (samtals 42 km af theim her i baenum og verid ad reyna ad koma theim a heimsminjaskra Unesco) auk thess sem goturnar eru throngar og idulega hlykkjottar thannig ad madur ser sjaldnast langt fra ser. En thegar eg geng ad "heiman" fra mer og nidur a naesta gotuhorn se eg upp i haedirnar fyrir sunnan borgina sem eru afskaplega heillandi, og svo eru midaldathrengslin reyndar ad venjast bysna vel. Fljotlega rakst eg lika a dasamlega bokabud og thar med vard lifid aftur dasamlegt, alveg a stundinni. Mer skilst ad Italir lesi reyndar einstaklega litid, eda a.m.k. lesi otrulega margir Italir aldrei nokkurn tima nokkra einustu bok - en thad er ekki ad sja a bokautgafunni herna, hun er greinilega mjog oflug. Enn ein god astaeda til ad reyna ad laera malid saemilega. Keypti bok eftir Agothu Christie a itolsku (Agatha er mjog gagnleg i tungumalanami) og er meira ad segja farin ad lita adeins i hana. Tharf audvitad ad fletta odru hverju ordi upp i ordabok thannig ad lesturinn naer ekki einu sinni snigilshrada en thetta mjakast allavega. Kannski mer takist ad klara fyrsta kaflann i vikulokin. Held ad thad vaeri lika ovitlaust ad skoda barnadeildirnar i bokabudunum vel, thar aetti eg ad finna texta vid mitt haefi; kannski i tveggja ara deildinni?

Medan eg man: thad er vist best ad frida allt folkid sem ottadist ad eg draepist strax ur hita. Thaer ahyggjur voru astaedulausar; her er agaetlega hlytt en ekki um of, svona kringum 30°C og spad svipudu naestu daga. Svo eru sulnagongin svo agaetlega praktisk thvi thau skyla manni fyrir solinni (og regni lika thegar thar af kemur). Farin ut ad ganga.

Ég fer í fríið, ég fer í fríið ... Búin að svara þeirri spurningu daglega í viku hvort ég sé byrjuð að pakka, en svarið er og verður nei þangað til seint í kvöld þar sem ég hef aldrei skilið af hverju maður ætti að eyða óratíma í málið. Hins vegar er ég næstum búin að gera íbúðina mína boðlega fyrir leigjendurna sem er töluvert afrek.

Ætlaði að útfæra þetta með krimmana nánar áður en ég færi en hef ekki haft tíma - æstur múgurinn sem hlýtur að bíða í ofvæni eftir greindarlegum athugasemdum verður bara að þrauka þangað til ég kem úr fríinu.

Veit ekkert hvort ég blogga frá Ítalíu, það kemur bara í ljós.

Ég hef óbeit á mörgum svokölluðum "menningarlegum" glæpasögum. Vil aftur á móti sem mest af ómenningarlegum krimmum. Meira um málið síðar.

Meðmæli mánaðarins: Bloggráð Tótu pönk.

Hah! Ég er ekkert smá stolt af sjálfri mér. Ég var að hringja í konuna sem ég á að búa hjá í Bologna til að láta vita hvenær ég kæmi. Til öryggis var ég búin að dunda mér við að komast að því hvernig nauðsynlegar upplýsingar ættu að hljóma á ítölsku - ef ske kynni að konan talaði ekki ensku. Og fyrst ég var búin að hafa fyrir þessu fannst mér ómögulegt annað en láta á það reyna hvort ég gæti gert mig skiljanlega, þannig að ég ákvað að athuga hversu langt ég kæmist inn í samtalið á ítölskunni einni saman. Og konan virtist alveg skilja mig; samtalið gekk bara býsna vel meðan það var enn að mestu eintal. Svo kom að því að konan fór að segja eitthvað flóknara en sì eða bene eða perfetto. Þá varð málið töluvert snúnara og hentugt að skipta yfir í ensku. En ég komst allavega langleiðina yfir þennan þröskuld, sem mér finnst verulega ásættanlegt, ekki síst fyrir símafælna manneskju.

Það er gaman í skemmtilegum veislum. Ein slík var á fimmtudaginn (mér tókst að kaupa utan á mig föt án harmkvæla!) og önnur, sem lofar góðu, er á dagskrá á laugardaginn. Ég hlakka til.

Í næstu viku fer ég á Duran Duran tónleika. Var lengi tvístígandi um hvort ég ætti að fara - fannst spurning hvort þetta væri tuttugu árum of seint - en komst svo að því að ég gæti ekki annað en farið. Ég hlakka til.

Daginn eftir fer ég svo í mánaðar sumarfrí - og er svo upptekin af þessu blessunarlega yfirvofandi fríi að ég nenni varla nokkru öðru. Eftir níu daga verð ég í London, eftir ellefu daga verð ég komin til Bologna og eftir tólf daga verð ég sest á skólabekk þar. Ég hlakka hrikalega til.

Vonandi er ekki hægt að deyja úr tilhlökkun, annars er hætt við að það verði brátt um mig.

Hörmungasaga er yfirvofandi. Mig vantar sparilegan efripart við pilsið sem mér tókst á endanum (eftir mikil harmkvæli) að kaupa um daginn - og mig vantar hann fyrir kvöldið þannig að ég er að reyna að herða mig upp í aðra Kringluferð. Dauði og djöfull.

Fann fyrstu seríuna af Já ráðherra á bókasafninu og er búin að skemmta mér mjög við að horfa. Snilldarlegir þættir sem ættu að vera skylduefni hjá öllum sem vinna við opinbera stjórnsýslu - eiginlega ættu þeir að fylgja með ráðningarsamningnum.

Hér er ein af ótalmörgum góðum tilvitnunum í einn af bestu þáttunum:

Jim Hacker: "When you give your evidence to the Think Tank, are you going to support my view that the Civil Service is over manned and feather-bedded, or not? Yes or no? Straight answer."

Sir Humphrey: "Well Minister, if you ask me for a straight answer, then I shall say that, as far as we can see, looking at it by and large, taking one thing with another in terms of the average of departments, then in the final analysis it is probably true to say, that at the end of the day, in general terms, you would probably find that, not to put too fine a point on it, there probably wasn't very much in it one way or the other. As far as one can see, at this stage."

Föndurhornið:
Spurt var hvernig maður klæði sig eins og þorskastríð.

Svar: Möguleikarnir eru án efa óþrjótandi en hér er einn þeirra:

• Takið ykkur í hönd skæri og karton í lit/litum að eigin vali.
• Klippið út eitthvað sem líkist fiskum mátulega mikið.
  
• Nælið fiskana á fötin sem þið hyggist klæðast (t.d. stuttan svartan kjól).
  
• Farið í kjólinn.
  
• Farið einnig í netsokkabuxur. Þær eru augljóslega troll.
  
• Hengið skæri utan á ykkur (t.d. í band um hálsinn). Þau eru auðvitað togvíraklippur.
  

Flóknara er það nú ekki.

Mér finnst þetta mjög eðlilegt:

You Are 35% Normal (Occasionally Normal)

You sure do march to your own beat... But you're so weird, people wonder if it's a beat at all You think on a totally different wavelength And it's often a chore to get people to understand you

How Normal Are You?

Það var gott og gaman að komast norður, og fermingarbarnið var til fyrirmyndar. Ferðin var reyndar sérlega eftirminnileg því fermingarmessan í Skútustaðakirkju var vægast sagt söguleg af ýmsum ástæðum sem ekki verða útlistaðar hér nema fyndnasti parturinn: mismæli prestsins þegar hann reyndi að útskýra hvernig altarisgangan færi fram og sagðist myndu vera með 'niðurdýfingarskírn'. Ég átti mjög erfitt með mig fyrir niðurbældu flissi.

En fyrst ég nefni altarisgöngu má nefna að það er ekki venja að margir aðrir fari til altaris í kirkjunni en þeir sem beinlínis neyðast til að fara með fermingarbörnunum og það finnst mér góð hefð. Mývetningum finnst ógeðsleg tilhugsun að éta mannshold og drekka blóð.

Þórdís er nýbúin að blogga um hörmungar Kringlunnar. Reynsluheimur minn er svipaður. Ég forðast verslunarmiðstöðvar líka eins og heitan eldinn en þurfti að fara í Kringluna í dag með hörmulegum afleiðingum. Ég var orðin málstola af ringlun á endanum. Var næstum búin að ljúga því að afgreiðslustúlku (eftir langt hik þar sem ég mundi ekki orðið) að ég hefði brotið handfang, en tókst á endanum (eftir áframhaldandi hik) að koma orðinu 'herðatré' út úr mér. Eini kosturinn við þessa leiðindaferð er að mér tókst á endanum að kaupa mér fallegt pils (eftir að hafa mátað skrilljón misskelfilegar flíkur). Það kostaði helling af peningum en mér er alveg sama.

Það hjálpaði ekki til að ég var vönkuð af hitamollu eftir að hafa reynt að vera á skrifstofunni minni mestallan daginn. Það annars ágæta herbergi telur sig vera í hitabeltinu þegar sólin skín.

Þar að auki (þetta var erfiður dagur) var ég geispandi eftir að hafa vaknað snemma til að mæta í útvarpsviðtal á Talstöðinni um bækur Snjólaugar Bragadóttur (endurtekið klukkan eitt í nótt ef einhver hefur áhuga). Ég hef lengi ætlað að skrifa um þær, safnaði að mér ýmsum gögnum fyrir þónokkru síðan og fékk mikinn fiðring í fingurna við að fletta þeim þegar ég var að undirbúa mig. Vonandi rekur þetta mig af stað að gera eitthvað í málinu.

En nú er ég komin norður á Akureyri og alveg að leggja af stað austur í Mývatnssveit. Hrólfur frændi minn fermist á morgun - það er meira hvað allir eru að verða gamlir.

Ég veit ekki hvort það er sæluvíman yfir nýju tölvunni eða eitthvað annað sem hefur valdið því að ég hef alveg gleymt að blogga upp á síðkastið. Ég missti meira að segja af þriggja ára bloggafmælinu mínu 28. maí.

Hef verið frekar upptekin við að tækninördast, bæði í nýju tölvunni, og í tengslum við nýja símann sem fjölskyldan gaf ömmu í afmælisgjöf og var fyrir misskilning keyptur læstur. En það reddaðist.

Stundum ræð ég ekki við mig af fögnuði yfir því hvað netið er æðislegt.

Annars er ég sígeispandi eftir að hafa af óviðráðanlegum utanaðkomandi ástæðum þurft að vakna fyrir allar aldir í morgun og vera þar að auki ekki búin að ná upp svefni eftir ævintýralega öflugt félagslíf um síðustu helgi. Í frábæru vinnupartíi á föstudagskvöldið eignaðist ég nýja skó og á rölti mínu heim undir morgun (úthald skjaladeildar var umtalsvert að vanda) lék ég mér við kött í garðinum við Listasafn Einars Jónssonar og skoðaði vandlega nýju göngubrúna yfir Hringbraut. Og svo var ég í æðislegu fertugsafmæli á laugardagskvöldið þar sem fólki hafði verið úthlutað ári á æviskeiði afmælisbarnsins til að hafa í huga við klæðaburð eða annað. Ég klæddi mig sem þorskastríð. Jamm og já.

Húrra! Það er ekkert smá gaman að ganga inn í búð, benda og segja "ég ætla að fá svona tölvu", borga og ganga út með nýju græjuna. Þetta gerði ég einmitt í dag. Nú þarf ég bara að fara að gera eitthvað í netmálunum heima hjá mér.

Ísraelska söngkonan og sú rúmenska voru í harðri samkeppni um hvor kæmist nær því að missa brjóstin upp úr hálsmálinu í gær. Það verður spennandi að sjá hvernig sú keppni þróast í úrslitunum.

Uppáhaldslögin mín komust áfram (Noregur, Ungverjaland, Sviss, Moldóva, Króatía) þannig að ég er býsna sátt. Mér finnst svosem óskiljanlegt af hverju Makedóníu og Ísrael gekk vel en það væri ekkert gaman ef manni væri aldrei komið á óvart. Og þótt ég hafi búist við því fyrirfram (eins og 99% Íslendinga) að Selma rúllaði þessu upp var ég ekkert hissa eftir keppnina sjálfa, því þótt lagið væri alveg þokkalegt og þær stæðu sig ágætlega fannst mér bæði atriðið og lagið verða frekar flatt í sjónvarpinu, þetta skar sig ekki úr að nokkru leyti og var afar laust við að vera eftirminnilegt.

Ég gef lítið fyrir kenningarnar um þessa furðulegu og/eða skelfilegu Austur-Evrópu sem hafi einhvern annan tónlistarsmekk en "við" og kjósi "okkur" ekki þess vegna. Það er t.d. ekki beinlínis eins og íslenska lagið hafi haft einhver sérstök vesturevrópsk eða norræn sérkenni. Og mér finnst ekkert skrýtið að hlutfallslega fleiri austurevrópulönd hafi komist áfram - þau voru bara almennt með betri lög (og Makedónía er þá undantekningin sem sannar regluna).

Uppáhaldssjónvarpsþættirnir mínir síðustu vikur hafa að sjálfsögðu verið norrænu Júróvisjónþættirnir. Vitsmunalegt spjall (reyndar misvitsmunalegt í þessu tilfelli) um léttvæg málefni á norsku, dönsku, sænsku og finnlandssænsku er bara æðislegt.

Ég hef samt saknað rauðu, gulu og grænu hnappanna frá í fyrra og finnst synd að settið hafi verið gert smartara. Þetta var svo fallega hallærislegt í fyrra. Hef líka saknað sænsku konunnar frá því í fyrra, hún var svo ágætlega skelegg, allt annað en þessi leiðinlega Charlotte sem er upptekin af tvennu, annars vegar sjálfri sér, hins vegar því hvort lögin "pössuðu" í keppnina. Það minnti reyndar mjög á umræðurnar í Þýskalandi árið 2000 þegar lagið sem vann undankeppni var bara dár og spé í staðinn fyrir að vera "Schlager" og Schlager-mafían í landinu varð brjáluð. (Ég skrifaði fræðslupistil um málið fyrir Stúdentablaðið veturinn á eftir, kannski ég ætti að draga hann fram.)
Finnlandssvíinn er annars uppáhaldspersónan mín í þessum þáttum, hann er frábær og fötin hans líka!

Það eina sem dregur úr sorginni yfir að þættirnir skuli vera búnir er að það skuli vera komið að keppninni sjálfri. Mér finnst norska glysrokkið fullkomin snilld og held líka mikið upp á lögin frá Sviss, Ungverjalandi og Moldóvu. Króatíska lagið finnst mér flott og það pólska líka (jamm, ég fíla þjóðlagatónlist og þjóðlagapopp/-rokk).

Ég er ekkert sérlega hrifin af austurríska laginu en það fær samt stóran plús fyrir jóðlið.

Söngkonan frá Andorra geiflaði sig svo hroðalega í myndbandinu að lagið varð sjálfkrafa hörmulegt. Var hins vegar að hlusta án þess að horfa um leið og lagið skánaði til muna við það. Plús fyrir að syngja á katalónsku.

Vore nordiske venner standa sig afar misvel. Norska lagið er auðvitað æði eins og ég er búin að segja en það finnska heillar mig ekki (þótt lagið sé ekkert endilega beinlínis vont) og mér fannst danska lagið líka slappt þegar ég heyrði það fyrst en kannski venst það sæmilega. (Og þótt ég ætli ekki að blogga um lögin sem eru ekki í undankeppninni get ég ekki látið hjá líða að nefna í þessu samhengi hvað sænska lagið er misheppnað.)

Litháíska og eistneska lagið eru óspennandi og þótt það lettneska sé svosem sætt er það óhóflega vemmilegt.

Búlgarska myndbandið var eitt af mörgum sem minnti óhóflega á íslenskar leiksýningar út af öllu vatnssullinu. Kannski er lagið skárra en mér fannst í fyrstu, þrátt fyrir hina glötuðu alrímsklifun Lorraine in the rain. Ég er allavega búin að fá það rækilega á heilann - en reyndar eru það ekki endilega meðmæli.

Slóvenía sullaði líka í vatni. Æi.

Leiðinleg lög sem óþarft er að eyða fleiri orðum á, sum meira að segja ýmist hundleiðinleg eða skelfileg nema hvort tveggja sé: Hvíta-Rússland, Ísrael, Rúmenía, Mónakó, Portúgal, Belgía, Makedónía.

Ég ætla rétt að vona að hollenska Whitney Houston eftirherman komist ekki áfram. Hún fær hallærisverðlaun ársins.

Svo er spurning hvort írsku sifjaspellin verða Albanía þessa árs. Eins og allir hljóta að muna var Albanía með skelfilegasta myndband sem sést hefur í fyrra og maður gerði fyrirfram ráð fyrir núll stigum á línuna, nema kannski einstaka samúðaratkvæðum. Svo rúllaði stelpan þessu upp á sviðinu og maður komst að því að lagið var fínt.
Held samt að írska lagið sé of glatað til að það sama gerist. Bíð spennt að sjá hvort það verður riverdance á sviðinu eins og í vídeóinu. Það jók gildið umtalsvert - þ.e. súrrelíska gildið.

Vildi að ég væri í alvöru borg en ekki þykjustu borg. Reykjavík er smábær með mikilmennskubrjálæði.

Ég á frí í dag - húrra - því í gær tókst mér loksins að skila af mér verkefni sem hafði dregist óþarflega lengi. Þannig að ég á semsagt frí. Eini gallinn að ég hef ekki hugmynd um hvað ég á af mér að gera. Auðvitað veit ég um ótalmargt sem ég gæti gert, t.d. þrifið, en það er ekki sjens að ég nenni því. Það er ábyggilega hægt að deyja úr leti.

Og enn versnar það. Meðaleinkunnin í bókmenntagetrauninni heldur áfram að lækka og er orðin 35,2 (þegar 42 hafa tekið prófið).
Þar að auki er ísskápurinn minn dáinn. Ég nenni ekki svoleiðis veseni.

Ekki batnar það. Meðaleinkunnin í bókmenntagetrauninni er komin niður í 36,7 (þegar 33 hafa tekið prófið). Örfáum, þar á meðal móður minni, hefur þó tekist að nýta sér þetta próf til að bæta fyrir hraklega frammistöðu í fyrra prófinu og hafa náð á samanlögðu - sem er tvímælalaust örlítill léttir, þrátt fyrir allt.

Fólk veldur mér vonbrigðum og það unnvörpum. Meðaleinkunnin í bókmenntaprófinu var lengi framan af ívið hærri en í prófinu um mig en nú hefur dæmið snúist við. Tölurnar eru svohljóðandi:
Þekkirðu Ernu?: Meðaleinkunn 39,2 (þegar 52 hafa tekið prófið).
Bókmenntagetraunin: Meðaleinkunn 37,8 (þegar 23 hafa tekið prófið).

Ég er miður mín yfir þessari almennu vanþekkingu.

Jæja, þá er það bókmenntagetraunin. (Höndum núið saman og glott djöfullega.) Sumar spurningarnar eru kannski ekki þær léttustu en aðrar eiga að liggja nokkuð ljósar fyrir.
Gjörið svo vel:
Úr hvaða bók?

Ég hef ekki orðið vör við nógu mikla iðrun og yfirbót hjá öllum þeim svokölluðu vinum mínum sem hafa kolfallið á prófinu. Á tímabili var ég að því komin að viðurkenna að kannski væru sumar spurningarnar erfiðar - en fyrst komin eru tvö dæmi um 80 stig og önnur tvö um 70 stig hef ég ákveðið að það sé ekkert að þessu prófi. Í ljósi heildarútkomunnar hef ég þó ákveðið að telja 50 stig viðunandi árangur þótt það sé alveg á mörkunum. Aðrir eiga sjens á að komast aftur í náðina með almennilegri frammistöðu í bókmenntagetraun sem kemur seinna í vikunni (auðvitað verð ég að herma eftir Þórdísi og Tótu pönk og búa til svoleiðis próf).

Óskaplega er fólk í miklum vandræðum með prófið mitt. Meðalskorið er undir 40 stigum og ótrúlega fólk hefur klikkað svakalega. Frænka mín sem bjó yfir umtalsverðum innherjaupplýsingum fékk ekki nema 70 stig, ákveðin vinkona mín sem hefði átt að geta fengið 80-100 stig náði ekki nema 50 stigum (nefni engin nöfn en fyrstu fimm stafirnir eru Svanh), og meira að segja bróðir minn fékk bara 50 stig. Hann stendur sig þó vel miðað við kyn. Aðrir karlmenn hafa ekki fengið nema 20-30 stig. Bráðabirgðaniðurstaðan af prófinu er því augljós: Karlmenn skilja mig greinilega ekki.

Ætli ég fylgi ekki straumnum og geri próf um sjálfa mig. Reyndar gerði ég svona próf fyrir löngu en það var bara fyrir útvalda.

En hér er semsagt getraunin:
Þekkirðu Ernu?


Svo má sjá hérna hvernig fólk hefur staðið sig.

Af hverju í ósköpunum er ég með 'Ein bißchen Frieden' á heilanum? Þetta er næstum verra en 'Pósturinn Páll'.

Ég er ekki endurnærð eftir helgina, enda meira en nóg að gera. Framan af gekk á með stöðugum skemmtilegheitum - fyrst var það hin stórfína doktorsvörn Sverris og frábær veisla að henni lokinni, mikið stuð og gleði. Það er svo merkilega gaman að skemmta sér með skemmtilegu fólki. Kvöldið eftir var svo veisla hjá Hugrúnu af góðu tilefni, þannig að skemmtanadagsverkin (eða -kvöldverkin eða -næsturverkin) urðu býsna drjúg.

Ég skrópaði bæði í morgunkaffi SHA og kröfugöngunni í gær. Þurfti að sinna uppsöfnuðum verkefni því ég er búin að vera með milljón skrilljón hluti á bakinu sem er algjörlega óþolandi. Stórhættulegt að hafa komist á bragðið með að eiga öðru hverju frí á kvöldin og um helgar - það er greinilega ávanabindandi og eykur manni leti.

Mig er búið að langa í fjallgöngu í a.m.k. viku. Verð að fara að gera eitthvað í þessu.

Og ein bíóferð í viðbót:

Mótorhjóladagbækurnar (Diarios de motocicleta): uppáhaldsmyndin mín af þeim sem ég er búin að sjá á hátíðinni. Afar ljúf en felur jafnframt í sér mörg umhugsunarefni. Sjaldgæft að þetta tvennt fari saman, hvað þá svona vel. Sem betur fer er aldrei barið í málmgjöll til að segja fólki hvenær það á að hugsa, allt er þetta frekar lágstemmt, maður er aldrei mataður með teskeið á útskýringum og túlkunum og þeim troðið ofan í kokið. Það bjargar t.d. sundinu yfir ána sem hefði getað verið skelfilega banalt tákn en var bara frekar krúttlegt.

Gaman hvernig myndinni tekst að vera margt í einu: sæt og notaleg mynd um skemmtilega vini á ferðalagi, saga um hversu margt það er sem mótar fólk o.fl. Svo er fegurð aðalleikarans auðvitað ótvíræður kostur.

Enn meira bíó:

Vera Drake var mjög góð að mörgu leyti, leikurinn, umhverfið, samfélagshliðin o.fl. Persónurnar voru hins vegar of flatar og einfaldar fyrir minn smekk. Í öðrum Mike Leigh myndum sem ég hef séð hefur verið dregið vel fram hvernig einfeldningslegar persónur eru ekkert síður flóknar og sympatískar en annað fólk - en ekki alveg eins í þessari og mér fannst það mikil synd, sérstaklega hvað varðaði Veru sjálfa. Ég geri t.d. ráð fyrir að erfiðleikar hennar við að tjá sig um gjörðir sínar og skilgreina þær eigi að sýna hvað lífsviðhorf hennar hefur verið einfalt: hjálpsemin er upphaf og endir alls, hún setur hlutina ekki í víðara samhengi - en þessi ofuráhersla á hið einfeldningslega truflaði mig; mér fannst hún gera spurninguna um hvort Vera gerði rétt eða rangt of veigamikla og draga úr gagnrýninni á ólíka möguleika ríkra og fátækra sem þó er veigamikill hluti af myndinni og vel sett fram að mörgu leyti (kaflinn um ríku stelpuna var t.d. mjög snyrtilegur).

Meira bíó:

Slæm menntun (La mala educación) var eiginlega allt öðru vísi en ég bjóst við (ég hélt að hún gerðist aðallega í heimavistarskólanum) - en ekki síðri fyrir það. Alls ekki. Mögnuð mynd og margföld í roðinu.

Það er kominn tími til að halda áfram að blogga um bíóferðir:

Melinda & Melinda fannst mér mjög góð. Fyndið hvernig Woody Allen er að sumu leyti að kommenta á eigin höfundarverk; hann hefur svo oft leikið sér að mörkunum milli hins kómíska og tragíska og nú tekur hann þau konkret fyrir sem umfjöllunarefni. Ég var hæstánægð með útkomuna. Í sumum dómum hefur verið kvartað mikið yfir því að kómedían sé ekki nógu kómísk og tragedían ekki nógu tragísk - en mér fannst það einmitt kostur og undirstrika hvað það getur verið stutt á milli. Mörg samtölin í kómedíska hlutanum hefðu t.d. getað verið tragísk ef þau hefðu verið leikin á annan hátt og öfugt.

Sem betur fer tókst mér að komast á aðra af tveimur sýningum í Regnboganum þannig að ég losnaði við að gera mér ferð í fjarlægt sveitarfélag.

Gleðilegt sumar.

Meira af þemadögum. Og kannski ég byrji á byrjuninni núna. Á mánudaginn var svokallað "launaþema" í tilefni af nýgerðum kjarasamningum. Þar reyndi á sköpunargáfuna. Sumir létu peningaseðil standa upp úr vasa - einkum dollara, þeir eru svo ódýrir núna. Ein af uppáhaldsfrænkum mínum var með hálsmen úr tölum - reyndar tölum eins og á flíkum en hafa ber í huga að orðið er margrætt (tölur = upphæðir). Ég prentaði út nýgerðan kjarasamning, límdi saman blöðin, braut þau saman á langveginn og heftaði um mittið þannig að til yrði belti (sem mátti t.d. túlka sem sultaról).

Þriðjudagurinn var gulur. Ég hef stundum átt gular sokkabuxur en ekki núna og ég átti ekkert annað gult. Hugleiddi að klína á mig post-it-miðum og ganga um með sítrónur í poka. Af því varð þó ekki heldur fór ég í Skarthúsið og fann gula eyrnalokka, gula spennu og lítinn gulan klút. Svo gekk ég yfir í Tiger og var svo heppin að rekast á gult naglalakk sem toppaði dæmið alveg. Og gulan+appelsínugulan poka - eða pokatösku - eða eitthvað svoleiðis.

Ég var búin að segja frá rauða miðvikudeginum og græna þriðjudeginum og þeir þarfnast ekki nánari skýringa. Í dag var þemað höfuðföt. Ég átti engan hatt - en eftir allt eipið fyrr í vikunni þurfti ég hvort eð er að tapa mér endanlega þannig að ég fór að föndra. Fékk reyndar aðeins of margar hugmyndir en hin ágæta fyrrnefnda frænka benti mér á að ég gæti sameinað tvær þeirra:

1. Málmrauð vírlengja með stjörnum (keypt sem jólaskraut) gat augljóslega verið geislabaugur fallna engilsins - orðinn svolítið tætingslegur og kominn með holdlega rauða slikju.
2. Kóróna úr svörtu kartoni með álímdum silfurlitum stjörnum og ljósasería að auki (blikandi stjörnur) var hins vegar höfuðbúnaður næturdrottningarinnar.
   

Þetta mátti augljóslega sameina á þann hátt að fallni engillinn (sem vantaði auðvitað vinnu) væri að reyna fyrir sér sem næturdrottning.

Ég er búin að sjá, ja ... tvær myndir og tvær að hluta á kvikmyndahátíðinni. Eru það ekki samtals þrjár?

Der Untergang er löng. Og býsna langdregin á köflum, sérstaklega framan af. Á ákveðnum tímapunkti hélt ég að myndin væri að klárast en þá kom hlé. Hún er líka töluvert reikul, menn virðast t.d. hafa verið í vandræðum með að ákveða sig hvort ritarinn ætti að vera aðalpersónan eða ekki. En það er margt gott í myndinni og síðasti hlutinn heldur manni við efnið. Það var þess virði að sitja áfram eftir hlé; ég var allavega býsna ánægð með myndina þegar ég kom út. - En mér fannst merkilegt að ég hef sennilega aldrei verið á bíómynd þar sem eins fáar konur voru hlutfallslega meðal áhorfenda.

Shi mian mai fu - eða Fljúgandi rýtingarnir eða Fyrirsát úr tíu áttum (sem Sverrir bendir á að sé í raun merking titilsins) - er melódrama í tíunda veldi. En svakalega flott.

Ég fór á ítölsku myndina Non ti muovere þótt mér fyndist lýsingin afar óspennandi - en mig langaði að hlusta á ítölskuna til að hita upp fyrir sumarið. Því miður leiddist mér svo fyrsta hálftímann að ég færði mig yfir í annan sal í bíóinu. Þar var verið að sýna Sódómu Reykjavík. Allt annað líf.

Mér tókst að vera kosin rauðasti starfsmaðurinn í gær. Í dag er grænn dagur og ég er aðeins afslappaðri en er þó með grænt naglalakk og grænan augnskugga, í grænum bol, grænu pilsi, grænum sokkabuxum og grænum skóm, með grænt sjal, grænt armband, græna eyrnalokka og grænt dót í hárinu, taskan mín er græn að hluta og ég skrifa auðvitað með grænu. (Er að íhuga að verða líka græn af öfund út í frænku mína sem er líka í alls konar grænum fötum og með grænt skart en þar að auki með græna hanska, græna alpahúfu og í grænni kápu.)

Það eru þemadagar alla vikuna í vinnunni til upphitunar fyrir skrall á föstudaginn. Í dag er rautt þema sem ég tek mjög hátíðlega. Ég er í rauðu pilsi, rauðri blússu, rauðum sokkabuxum, rauðum nærfötum, með rauða slæðu sem er fest með rauðri nælu, með rautt hálsmen, tvö rauð armbönd, rauða eyrnalokka, rauða spennu og rauðan prjón í hárinu, rautt naglalakk, rauðan varalit (nánar tiltekið rauðan varablýant, rauðan varalit (annan af tveimur sem ég hef meðferðis) og rautt gloss yfir), í rauðum skóm og með tvenna til skiptanna, og með rauða regnhlíf til taks. Í rauðu handtöskunni minni er bók úr rauðu seríunni. Og að sjálfsögðu skrifa ég bara með rauðu í dag. Já, og svo var ég að borða jarðarber.

Ég er hrikaleg sullukolla. Ef ekki hefði viljað svo heppilega til að ég var fyrir ótrúlega tilviljun með aukapils í vinnunni væri ég í vondum málum núna. Eða a.m.k. klístruð eða holdvot nema hvort tveggja væri. Stundum efast ég stórlega um að það sé í lagi með mig.

Gott að það er einn dagur eftir af páskafríinu. Þá er enn sjens að koma í verk einhverjum af þeim skrilljón hlutum sem ég ætlaði (og þurfti) að gera. Annars er búið að vera ósköp gott að slaka svolítið á (fyrir utan leiðinda andvökurnar sem voru alls ekki slakandi).

Það eina sem hefur ennþá komist í verk - fyrir utan skemmtilegt matarboð á föstudagskvöldið - eru fullkomlega ófyrirséð verkefni, bæði símvirkjun og pípulagnir. Símaföndrið gekk prýðilega og pípulagnirnar svo sem líka þótt þær skiluðu ekki tilætluðum árangri; ég skrúfaði allt sundur inni í vaskaskáp til þess eins að komast að því að stíflan er einhvers staðar neðar. Er búin að fá upplýsingar um ofur-stíflueyði og kanna málið strax eftir páska. Samt fullmikið að geyma óhreina leirtauið úr matarboðinu á föstudagskvöldið þangað til vaskurinn kemst aftur í gangið. Trúlega best að vesenast eitthvað með vaskafat á eftir.

Góður málsháttur í páskaegginu mínu: "Betra er autt rúm en illa skipað." Þetta eru sko orð að sönnu.

Dottaði aðeins þegar klukkan fór að nálgast níu og svaf mjög stopult fram undir klukkan eitt. Betra en ekkert. Samt ekki nógu gott.

Ég er búin að vera andvaka í alla nótt. Þreytandi. Nei, pirrandi - alls ekki þreytandi nema þá á kolvitlausan hátt. Mikið væri samt gott ef andvakan hefði verið nógu þreytandi til að svæfa mig.

Það steiktasta er samt að ég horfði á Lost in Translation í gærkvöld. Er ekki fulllangt gengið að láta andvökur persóna í bíómynd smitast yfir á sjálfa sig? Sennilega má ég þakka fyrir að hafa ekki misst minnið við að horfa á Bourne Supremacy um daginn.

Þetta er fallegur morgunn - liggur við að ég fari út að spássera. Nenni því samt varla. Sennilega held ég frekar áfram að reyna að sofna.

Gleðilega páska, annars.

Lesið pistil Hildigunnar: Ef trúfélög væru stjórnmálaflokkar.

Það heyrir til undantekninga að mig dreymi (þ.e. að ég muni eftir því) en síðustu nætur hefur mig dreymt meira en mörg síðustu ár samtals. Skil ekkert í þessum ósköpum. Sumir draumarnir eru reyndar augljóslega vinnutengdir; draumurinn sem byggist á hvítum fleti með svörtu mynstri (stökkbreyttu letri?) sem hluti er svo skorinn út úr tengist frekar augljóslega öllu fylgiskjalaföndrinu.

Veit hins vegar ekki alveg með drauminn þar sem ég er ásamt einhverjum á flótta undan morðóðum brjálæðingum sem reyna að komast yfir dýrgrip sem við gætum eins og sjáaldurs auga okkar. Kannski er dýrgripurinn íslensk tunga og morðóðu brjálæðingarnir málsóðar. Hmmm...

Ja hérna. Nú er rýnirinn búinn að eyða nokkrum orðum á mig - einkum bloggletina - og ég búin að játa sekt mína á kommentakerfinu þar. Annars finnst mér bloggið mitt miklu frekar vera "stundum blogg" en "einu sinni var blogg" eins og rýnirinn heldur fram og breyti því titlinum til samræmis við það.

Reyndar er þessi svokallaða gagnrýni alls ekki nógu víðtæk - þarna er t.d. ekki eitt einasta orð um þá áráttu mína að tilkynna að "kannski" bloggi ég "bráðum" um eitthvert tiltekið efni án þess að það gerist nokkurn tíma. Eiginlega er þessi rýnir ekkert sérlega gagnrýnn. Sjálfsgagnrýnin mín er greinilega miklu öflugri! ;)

Strætóhúsið við Lækjartorg er ótrúlega drungalegt. Mér finnst að það ætti að mála það rautt.

Bara pínulítið?

You Are a Little Scary

You've got a nice edge to you. Use it.

How scary are you?

"Hreyfiveiki um borð í skipum" - getur þetta verið eitthvað annað en sjóveiki? Af hverju fer fólk ekki alla leið fyrst það vill endilega flækja málin og talar um "hreyfiveiki í rými sjófara"? Það væri afskaplega nútímalegt. "Rými" virðast mjög í tísku.

Þegar minnst er á bækur og hús finnst mér að það ætti að tala um Þórberg Þórðarson að lesa hús.

Þórdís hafði annars greinilega rétt fyrir sér um það að í viðkomandi þætti (sem er að ýmsu leyti fínn en stendur þó ekki fyllilega undir væntingum) sé fjölmiðlafólk undarlega hátt hlutfall af viðmælendunum. Skrýtið.

Tókuð þið eftir því í ANTM í kvöld þegar Tyra fór með eina af stöðluðu ræðunum sínum hvernig fyrirbærið sem gæti verið systir Frankensteins (þ.e. Janice Dickinson) hermdi eftir henni um leið? Konan er brjálæðislega fyndin.

Kannski blogga ég bráðum topp-5-listann minn yfir íslenskar skáldsögur síðasta árs, segi jafnvel líka frá því hvaða bók mér fannst leiðinlegust (sleppi samt íslenskum skáldsögum í þeim flokki því ég þjáist af kurteisi (verð að fara að gera eitthvað í þessu)), og hugsanlega býsnast ég innan tíðar yfir fólki sem fyllist hneykslun yfir því að mér skuli ekki finnast tiltekin bók æðislega meiriháttar.

En reyndar blogga ég sjaldnast um hluti sem mér finnst skipta máli, þannig að kannski læt ég þetta bara vera. Af þessu verður allavega ekki í dag. Ég er frekar andlaus. Farin heim að sauma.

Kaffiuppáhellingin í Útvarpi ótta fær meðmæli mánaðarins. Tvímælalaust.

Flókið sjónvarpskvöld í gær. Kom heim í miðjum Gettubeturþætti (með unaðslega sterkt nautakjötssalat af Krúa Thai, namminamm), horfði á þáttinn til enda, skipti þá yfir á Skjá 1 til að horfa á wannabe módelin skæla úr sér augun, skipti svo aftur yfir á ríkissjónvarpið til að horfa á Regnhlífarnar en tók afganginn af ANTM upp á meðan, horfði á hann að Regnhlífunum loknum, og síðan á fyrri hlutann af Gettu betur sem ég hafði einmitt tekið upp (þótt móðguninni yfir því að GB skuli hafa máð ER út úr dagskránni linni ekkert).

Endaði kvöldið samt á því að skipta yfir í bók og rifja upp Skugga-Baldur; las bókina þegar hún kom út og ætlaði strax að lesa hana aftur en kom því ekki í verk fyrr en þetta skemmtilega tilefni gafst í gær. Bókin er a.m.k. jafn góð og mig minnti.

Ja hérna, er aftur að koma þoka? Þetta eru dularfullir dagar.

Engin Bráðavakt í kvöld, frekar en venjulega um þessar mundir. Fúlt. Ljósið í myrkrinu er að America's Next Top Model skuli vera byrjað aftur. Ákveðnar tegundir amerískrar lágmenningar eru bráðnauðsynlegar.

Þegar ég bíð eftir strætó í námunda við heimili mitt sé ég vagninn hinum megin við flugvöllinn áður en hann kemur til mín. (Hér teljast ekki með öll skiptin þegar ég er sein og rétt næ vagninum á hlaupum.) En í morgun sá ég ekkert. Þokan var svo massíf að það var engin leið fyrir stóran skærgulan bíl að sjást í gegn. En ég heyrði í honum ...

Eftir heilmikið eip á ýmsum kommentakerfum í dag sé ég mig eiginlega tilneydda að blogga svolítið. Ómögulegt að vera bara sníkjubloggari. Annars held ég að það sé fátt að frétta. Ég er komin með tveggja vikna reynslu af því að vera þrítug og það er bara harla gott þótt afmælispartíið hafi mun rólegra að þessu sinni en það hefur verið síðustu ár. Ætli hækkandi aldur minn komi fyrst og fremst fram í aukinni stillingu gesta? (Þetta var nú samt ósköp gaman.)

Þegar ég hugsa mig um er reyndar ýmislegt að frétta. Byrja á sorgarfréttunum um snilldarhundinn Lubba (hund foreldra minna) sem er ekki lengur þessa heims. Það var keyrt á hann um daginn þegar hann var með pabba í hesthúsunum, einu sinni sem oftar, og það er sko ekki sanngjarnt.

Gleðifréttir nr. eitt eru hins vegar þær að ég verð allan júlí í málaskóla í Bologna á Ítalíu og hlakka óendanlega til. Skráði mig um daginn og borgaði staðfestingargjald og fékk um hæl staðfestingu til baka og var strax úthlutað stað til að búa á og fékk meira að segja sent kort sem búið var að merkja staðinn inn á og líka gönguleiðina í skólann. Finnst þetta allt lofa góðu og hlakka óendanlega til.

Það er aftur á móti allsherjarskandall að Sjónvarpið skuli ekki hafa látið sér nægja að henda Bráðavaktinni út af dagskrá síðustu tvo miðvikudaga (fyrir heimskulegan handbolta og tónlistarverðlaunin) heldur ætli að ryðja henni út af dagskrá í sjö vikur í viðbót fyrir fjandans Gettu betur. Mjög undarlegt að slíta seríuna svona í sundur og afar súrt í broti fyrir forfallna aðdáendur eins og mig sem hafa ekki misst af þætti í tíu ár, þrátt fyrir allar lægðirnar sem þátturinn hefur tekið á þessum tíma (enda hefur hann oftast komist upp úr þeim).

Fólk hefur lengi keppst við að telja mér trú um að ég verði gömul í dag. En mér finnst ég bara degi eldri en í gær - og þótt ég teljist vera orðin þrítug núna finnst mér það bara engin breyting. Á sínum tíma fannst mér pínu skrýtið að verða tvítug - og líka tuttugu og fimm - hvort tveggja virkaði aðeins of fullorðinslegt. En mér finnst bara fínt að vera orðin þrítug. Er kannski sérlega óhóflegt fullorðinseinkenni að finnast þrítugsafmælið ekkert stórmál?

Annaðhvort var sunnudagskrossgáta Moggans óvenju létt að þessu sinni eða ég í sérlega góðu stuði því ég kláraði hana á minna en þremur korterum; var meira að segja búin með öll orðin nema tvö innan hálftíma. Þetta tók eiginlega fullfljótt af - miklu skemmtilegra ef maður þarf virkilega að brjóta heilann.

Til huggunar því fólki sem hefur haft áhyggjur af því að ég myndi loka mig inni í krossgátueinangrun um helgina er rétt að upplýsa að mannleg samskipti hafa verið allnokkur það sem af er. Fyrst kom Þorgerður frænka mín með frábæra afmælisgjöf: gamla litaða ljósmynd úr fallegustu sveit í heimi þar sem Sellandafjall og Bláfjall sjást í allri sinni dýrð. Og svo dreif ég mig út úr húsi og naut góðs af kryddbrauðinu hennar Steinunnar. Afar notaleg stund.

Kannski ég haldi áfram með hjartagátubunkann (leysti tvær í gærkvöld mér til mikillar gleði) fyrst sunnudagskrossgátan tók styttri tíma en áætlað var. Eða lesi eitthvað skemmtilegt. Kannski ég kasti upp krónu ... eða fimmtíukalli - ég á víst ekki krónu. Ef krabbinn kemur upp er það krossgátan, landvættirnar (þoli ekki þegar fólk veit ekki að þetta er kvenkynsorð) leiða af sér lestur. Einn, tveir og ... krabbinn var það. Byrja þá allavega á hjartagátunni. Les kannski eitthvað skemmtilegt á eftir.

Það bjargar því sem bjargað verður að mér var að áskotnast ljósritabunki með fornu efni: hjartakrossgátunni úr Þjóðviljanum, blessuð sé minning hans. Ég get því svalað hömlulausri krossgátufíkn minni sæmilega um helgina. Hún blossaði upp í sumar eftir margra mánaða eða ára hlé og ekkert lát er á. Ég forðaðist lengi vel að kynna mér skrýtnu krossgátuna í sunnudagsmogganum því ég sá fram á að ég gæti aldrei látið hana vera ef ég lenti einu sinni í klónum á henni - en ágæt frænka mín kom mér á bragðið og síðan varð ekki aftur snúið. Þannig að núna um helgina get ég bæði hlakkað til sunnudagskrossgátunnar og bunkans af hjartagátunni. Þetta verður sennilega ágætis helgi þrátt fyrir allt.

Ég vil fá bækurnar mínar núna strax. Ég vil það svo mikið að það liggur við að ég setji auka-l í "vil" til áherslu! Sko - málið er að ég pantaði bækur frá Amazon.co.uk um daginn og þegar ég kom heim í gærkvöld beið miði um að það hefði verið reynt að koma með sendinguna til mín. Miðinn var ekki frá póstinum eins og venjulega heldur frá DHL (þótt þetta væri ekkert hraðsending - ætli DHL sé kannski komið með einhvern allsherjarsamning við Amazon?). Mér fannst þetta vond býtti því ég vinn rétt hjá pósthúsinu niðri í bæ þannig að það er lítið mál fyrir mig að sækja pakka þangað. DHL er hins vegar í Sundahöfn. En ég tók gleði mína á ný þegar ég sá að á miðanum stóð: "hringdu og við komum með sendinguna til þín". Þannig að ég hringdi í morgun og bað um að fá sendinguna í vinnuna og sá sem ég talaði við sagðist myndu sjá til þess. Svo leið og beið og það var orðið fulllangt liðið á daginn án þess að ég hefði nokkuð séð til bókanna þannig að ég hringdi aftur. Sá sem ég talaði við þá sá engin merki um að það hefði verið beðið um þessa meðferð á sendingunni og sagði að enginn á svæðinu myndi eftir að hafa talað við mig. Ég spurði þá hvort ég þyrfti að sækja þetta til þeirra ef ég vildi fá þetta í dag - á miðanum sem ég fékk stóð nefnilega líka að ég gæti sótt pakkann sjálf á Sundabakka milli 16 og 17. En nei nei - það átti greinilega ekki við nein rök að styðjast því þarna var mér sagt að fjandans sendingin væri í Keflavík!!! Og ég fæ bækurnar mínar ekki fyrr en á mánudagsmorguninn. Þ.e.a.s. mér var sagt að ég fengi þær á mánudagsmorguninn. Sé alveg eins fram á einhverja hringavitleysu a.m.k. næstu vikuna yfir þessu. Ég er ekki glöð.

Hvað á þetta eiginlega að þýða? Það getur ekki verið að ég hegði mér í samræmi við aldur - eða öllu heldur "næstum því aldur" því það eru nú ennþá sex dagar í þrítugsafmælið.

You Are 30 Years Old

30 Under 12: You are a kid at heart. You still have an optimistic life view - and you look at the world with awe. 13-19: You are a teenager at heart. You question authority and are still trying to find your place in this world. 20-29: You are a twentysomething at heart. You feel excited about what's to come... love, work, and new experiences. 30-39: You are a thirtysomething at heart. You've had a taste of success and true love, but you want more! 40+: You are a mature adult. You've been through most of the ups and downs of life already. Now you get to sit back and relax.

What Age Do You Act?

Fyrirfram var ég viss um að skaupið yrði hundleiðinlegt þannig að það kom mér ánægjulega á óvart að svo skyldi ekki fara - mér fannst það meira að segja býsna skemmtilegt. Samt frekar merkilegt að láta frummyndirnar leika eftirmyndir af sjálfum sér. En síðustu ár hefur verið lögð sífellt meiri áhersla á gervin og að þau séu sem nákvæmust - sennilega hefur þetta talist rökrétt framhald.

Skemmti mér því miður ekki eins vel í bíó í fyrradag. Þegar ég heyrði að það ætti að gera framhald af Með allt á hreinu fannst mér það hljóma afspyrnu illa en svo gaf allt sem ég heyrði um myndina til kynna að trúlega mætti hafa gaman af henni þannig að ég fór tiltölulega vongóð í bíó. Vonbrigðin voru því umtalsverð þegar mér stökk varla bros nema kannski þrisvar.

Gleðilegt ár. Ástandið í heiminum er ömurlegt, líf fólks í kringum mig var misgott á árinu (frábært hjá sumum, verra hjá öðrum) en ég ætla ekki að taka upp á þeirri nýbreytni að blanda því mikið inn í þetta blessað blogg. Það hefur verið egósentrískt röfl og kjaftæði frá upphafi og verður áfram. (Mér finnst engin ástæða til að taka fram að það sé ekki tæmandi lýsing á hugsunum mínum.)

Ég er ekki mikið fyrir áramótauppgjör - og finnst áramótaheit glatað fyrirbæri - en samt hefur maður tilhneigingu til að líta aðeins um öxl á þessum tíma þótt ég sé reyndar með gúbbífiskaminni dauðans. Kannski er það ástæðan fyrir því að mér finnst ekkert sérlega margt hafa gerst á árinu. Held að það sé þó ekki eingöngu misminni að mér finnist ég hafa siglt tiltölulega lygnan sjó. Samt gerðist auðvitað margt nýtt - t.d. var ég í sömu vinnunni allt árið og ég átti líka sumarfrí. Hvort tveggja var glæný lífsreynsla og nokkuð góð, enda er ég mjög ánægð í vinnunni. Samt frekar fyndið að helstu breytingarnar skuli vera breytingaleysi. Kannski óhóflegt fullorðinseinkenni en ekki endilega slæmt.

Auðvitað var margt annað nýtt án þess að vera status quo. Ég fór t.d. miklu oftar til útlanda en nokkru sinni áður, vísakortinu til lítils hagnaðar en sjálfri mér til gríðarlegs fagnaðar (nema þegar vísareikningarnir komu). Og þetta æsti bara upp í mér enn frekari ferðalöngun. Meðal þess sem mig langar að gera á þessu ári er því augljóslega að ferðast meira. Á árinu byrjaði ég líka í magadansi í Kramhúsinu mér til bæði gagns og gamans enda ætla ég að sjálfsögðu að halda áfram. Mig langar líka að læra ýmsar fleiri gerðir af dansi. Af hverju eru svona fáir klukkutímar í sólarhringunum? Svo langar mig að sjálfsögðu alltaf að lesa meira (enda er það skemmtilegast af öllu). Og hitta vini mína oftar. Það stendur svo sem ekki upp á mig eina, það hafa allir eitthvað svo mikið að gera (þar á meðal ég sjálf). Er eitthvert skeið núna þar sem allir eru að drukkna í vinnu og öðrum verkefnum?

Ég gleymdi gleraugunum heima í morgun og er alveg að tapa mér yfir því að sjá ekki neitt. Suma daga ætti ég augljóslega ekki að fara út úr húsi. Algjör mistök að vera í vinnunni. Auðvitað ætti maður að eiga frí milli jóla og nýárs.

Komin suður og búin að koma höndum yfir símann minn, mér til ómælds léttis. Er að reyna að jafna mig eftir sykursjokk síðustu daga - ekki vegna þess að ég sé búin að úða í mig kökum o.þ.h. heldur vegna þess að uppáhalds "kryddið" hans pabba er sykur. Honum finnst flestur matur batna við vænan skammt af sykri - og aðeins meira en það. Ætla ekki að reyna að reikna út hversu mörg kíló af sykri voru í aðalréttinum á aðfangadagskvöld þar sem við borðuðum hamborgarhrygg með sykurhjúp, brúnaðar kartöflur í ekki svo litlum sykri og heimagert rauðkál með ógrynni af sykri. Mesta furða að salatið skyldi sleppa. En þetta er ábyggilega meinhollt á sinn hátt - svona einu sinni á ári.

Síminn minn verður á Vegamótum um jólin. Æ, æ. Fullyrðingar mínar um að ég væri ekki heiladauð núna voru greinilega ekki á rökum reistar. Ég hef einstöku sinnum gleymt símanum heima hjá mér á morgnana sem hefur valdið miklum sálarkvölum en hann hefur aldrei áður orðið eftir á undarlegum stöðum á glötuðum tíma - en einhvern tíma er allt fyrst. Fékk mér að borða á Vegamótum í hádeginu, síminn hringdi á meðan, ég svaraði honum, lagði hann svo frá mér á borðið - og þar var hann svo áfram eftir að ég var farin.

Auðvitað uppgötvaði ég þetta ekki fyrr eftir klukkan tvö þegar ég átti að vera komin út á flugvöll því það var minna en hálftími í að flugvélin færi í loftið. Ég náði nú flugvélinni en símalaus. Aðskilnaðarþjáningin er umtalsverð.

Dæmigert fyrir mig að gleyma símanum mínum aldrei nema undir einhverjum svona fáránlegum kringumstæðum og geta svo ekki nálgast hann í nokkra daga.

Ég á því augljóslega ekki eftir að svara símanum eða sms-um á næstunni. (Þetta getur átt eftir að koma út eins og ég sé að hunsa fólk suddalega.) Ef einhver vill ná í mig verður að nota gamaldags aðferð (ef einhver kann það ennþá) og hringja heim til foreldra minna.

Heiladauðinn hefur síðan haldið áfram núna eftir að ég kom til Akureyrar. Bróðir minn sótti mig á flugvöllinn og meðan við ókum eftir Drottningarbrautinni horfði ég forviða á eitthvað svífa í loftinu á mjög sérstakan hátt. Skildi ekkert í þessu og spurði hvað þetta gæti verið. Siggi horfði á mig eins og ég væri fáviti: "Erna! Þetta er hrafn!"
Hvað getur maður þá sagt annað en: "Óóóóó, er það? Virka fuglar svona?"

Jæja. Eins og áður hefur komið fram sendi ég engin jólakort. Reyni stundum að prófa hugskeyti en þeim hefur gengið illa að komast til skila enn sem komið er. Þannig að fólk verður bara að lesa þetta blessað blogg til að fá jólakveðju sem hér með er send. Gleðileg jól.

Ég var að uppgötva að ég er ekki nærri því eins þreytt og heiladauð núna og oft áður á þessum árstíma, t.d. í fyrra, því að þótt ég hafi unnið mikið síðustu mánuði (sept.-des. eru yfirleitt nokkuð drjúgir) hefur það ekki verið eins óendanlega yfirgengilegt og stundum áður. Hins vegar er ég býsna löt. Jákvæða hliðin á því er að ég er gjörsamlega laus við jólastress - enda hefur dregið úr íhaldsseminni með hverju árinu hjá mér - mér finnst ekki lengur að allt þurfi að vera "eins og það hefur alltaf verið" á jólunum. Gengur sífellt verr að skilja öll þessi "sjálfgefnu" atriði sem eru hömruð inn í fólk beint og óbeint. Hefðin er algjör sjálfstýring.
Ath.: Þetta er ekki andúð á jólunum - mér finnst bara ekki nauðsynlegt að klára tíu síðna tékklista til að jólin komi. Og mér finnst stórfínt að vera mis"dugleg" milli ára.

Staðan í nokkrum jólaframkvæmdaatriðum er svona (og ég hef ekkert í hyggju að breyta henni):

Jólakort: 0.
Áður fyrr sendi ég iðulega helling af jólakortum. Svo fækkaði þeim hægt og rólega þangað til í hittiðfyrra. Þá komst fjöldinn í núll og hefur verið óbreyttur síðan. Og ég hef ekkert samviskubit yfir því.

Smákökur: 0.
Venjulega baka ég svolítið af uppáhaldssmákökunum mínum (m. súkkulaðibitum og valhnetum - hrikalega góðar) en ég hef alveg látið það vera núna. Kannski baka ég bara svolítið af þeim í janúar ef mig langar þá. Hvaðan kom eiginlega þetta óopinbera samkomulag sem virðist ríkja hér á landi um að smákökur séu bara bakaðar fyrir jólin?

Konfektmolar: 0.
Hef ekki heldur nennt að gera konfekt og ekki langað neitt sérlega í það. En það er reyndar næstum því hefð fyrir því að ég breyti eldhúsi foreldra minna í konfektgerðarverksmiðju um ellefuleytið á Þorláksmessu, móður minni til mikillar ánægju (við höfum ekki alltaf sama tímaskyn og töluvert myndi bera í milli ef við ættum að skilgreina hugtakið 'fljótlegt'). Veit samt ekki hvort ég nenni núna. Svo hugsa ég að janúar væri líka góður mánuður til að gera konfekt. Jafnvel febrúar.

Jólasíldarkrukkur: 0.
Mamma gerir ofboðslega góða síld fyrir jólin - með eplum, appelsínum, negul o.fl. góðu. Afskaplega jólaleg og síðustu árin hef ég stundum gert dálítið af henni sjálf. En ekki í ár.

Laufabrauðskökur skornar og steiktar: hellingur.
Hér fer tölfræðin upp á við því ég gerði laufabrauð með frænkum mínum á sunnudaginn. Laufabrauð er eitt af fáu sem er næstum því ómissandi.

Almennt jólaföndur: Smávegis eip í vinnunni (1. hluti og 2. hluti). Í þriðja hluta uppgötvaðist að það þarf ekkert að kaupa rándýran glanspappír úti í búð til að flétta fína hjartapoka. Dagblöð gera sama gagn. Sérstaklega ef maður velur venjulega textasíðu í annan helminginn og auglýsingu í lit í hinn. Kápan af fjárlagafrumvarpinu er líka afar hentug til föndurs af þessu tagi.

Kannski ég fari að ganga um með nefklemmu. Sem betur fer er ekki lengur kaffilykt af höndunum á mér en í hádeginu rölti ég inn í Fríðu frænku með þeim afleiðingum að það er ofboðsleg reykelsislykt af hárinu á mér. Og frammi á klósetti hérna í vinnunni er komin sápa með rósafýlu í staðinn fyrir ágætu lyktarlausu sápuna. Algjör plága.

Ekki að ég sé eitthvað á móti lykt - en ég er afar selektíf. Og þoli alls ekki ilmefnin sem er troðið í undarlegustu hluti.

Ég er búin að drekka svo mikið kaffi í dag að það er komin kaffilykt af höndunum á mér. Ógeðslegt. Kaffi er samt gott.

Appelsína. Undarlegt.

My angst tastes like...

Orange
Find your angst's flavor
Sweet and citrus, your angst comes from your social life. Perhaps you're accustomed to having lots of friends around and yet currently you're feeling lonely. Perhaps you hang out with a bunch of difficult people that really wear you down. Perhaps you're worried about your friends' loyalties and motives. Perhaps you're realizing that your life is too busy and too many people want your attention. Just take a couple steps back, a few deep breaths, and a quick self-inventory and think about how you really ought to live your life and treat others. Don't worry, it'll clear up soon.

Hmmm. Jólatré. Er það ekki bara ágætt? Jú auðvitað. Að sjálfsögðu hlýt ég að vera eins stórkostlega dásamleg manneskja og í þessari lýsingu. Já já.


What a marvelous person! You are the splendid
Christmas tree! You are a spirited person who
almost always in a great mood. Your smiles and
laughter are some things that people usually
look forward to in you. You are someone who is
full of energy and ready for a good time. Most
likely you are a social butterfly. All of these
characteristics make you a beautiful person
inside and out. People just really enjoy to be
around you. Merry Christmas =)

What Christmas Figure Are You?
brought to you by Quizilla

Varúð! Aðventulag Baggalúts er stórhættulegt. A.m.k. var ég næstum dauð úr hlátri. Ekki hlusta á það ef þið viljið lifa lengur.

Skapandi jólaföndur skjaladeildar - 2. hluti

Áttu gamla jólastjörnu (þ.e. af plöntugerð) sem er bara með græn blöð (engin rauð)? Sérðu ekki fram á að komast yfir nýja plöntu í bráð? Lausnin er einföld. Finndu þér rautt plast eða rauðan pappír (einnig væri hugsanlegt að lita hvítan pappír með trélitum, vaxlitum, tómatsósu eða öðru sem við hendina er). Klipptu út eitthvað sem líkist blöðum hóflega mikið (óreglulegir ferhyrningar virka ágætlega). Festu þau á gömlu jólastjörnuna með bréfaklemmum (hefti eða lím gæti farið illa með plöntuna). Og sjá, dýrðin er algjör.

Tollskráin er (óvart) fyndin. Og af lestri hennar lærir maður stundum ný orð. Nú var ég t.d. að læra orðið áldeig. Til hvers ætli það sé notað? Ætli það sé gott að baka smákökur úr því?

Skapandi jólaföndur skjaladeildar - 1. hluti

Spuni með staðbundin aðföng í samvinnu nokkurra aðila.
Framkvæmist að kvöldlagi þegar smávegis hlé er á vinnunni.

1. Vínberjaklasi tekinn úr ísskápnum.
   
2. Vínberin étin.
3. Greinin látin standa upp á endann, t.d. með því að stinga henni í glas. Þá er orðið til jólatré.
4. Stjarna klippt út úr því sem hendi er næst. Poki undan piparkökum (rauði hlutinn) hentar t.d. vel.
5. Stjarnan heftuð á toppinn á trénu.
6. Pakkabönd - gjarnan rauð - klofin eftir endilöngu.
7. Böndin hnýtt utan um sykurmola (frjáls fjöldi). Þetta eru augljóslega jólapakkar.
8. Pökkunum raðað kringum jólatréð.
   
9. Afgangurinn af böndunum krullaður og jólatréð skreytt.
   
10. Gulir miðar (post-it) dregnir fram.
11. Stjörnur klipptar út úr þeim hluta miðanna sem límið er á.
12. Stjörnurnar límdar á nokkra greinarenda trésins.
    

Næstu daga má halda áfram að bæta við skrautið, t.d. með því að föndra poka úr pappír utan af konfektmolum og hengja þá á tréð.

Kláraði eina nýja bók í viðbót í gærkvöld sem ég bjóst svo sem ekki við miklu af og olli þess vegna engum sérstökum vonbrigðum. En þetta var frekar þreytandi.
Svo byrjaði ég á einni í strætó í morgun sem mér líst ekkert á.

Útlista þetta allt saman kannski nánar seinna.

En hvað er eiginlega að gerast? Af hverju kemst ég ekki yfir almennilegar bækur?

Las tvær nýjar bækur um helgina en hvorug stóð undir væntingum. Synd. Ætla ekki að hafa fleiri orð um þær í bili.

Þingskjöl eru til margra hluta nytsamleg. Ég þurfti að mæta í grímubúningi í partí á laugardagskvöldið og lengi vel vissi ég ekkert hvernig ég ætti að vera. Datt helst í hug að mæta í venjulegu fötunum mínum og segjast vera í gervi skjalalesara. En svo fékk ég hugmynd. Reif síðurnar úr fjárlagafrumvarpinu, heftaði og límdi - og föndraði sítt og mikið pils. Dísa frænka mín bjó á meðan til stórfín pappírsblóm (úr sama frumvarpi) sem ég festi á bolinn minn. Svo mætti ég í partíið sem þjóðarbúið.

Meðmæli dagsins, jafnvel ársins, fær þessi grein eftir Philip Pullman um lestur og lýðræði.

Mikið var notalegt að hlusta á marrið í snjónum á leiðinni í vinnuna og láta fallega veðrið síast inn í morgunsárið. Stundum getur verið gott að missa af strætó. Vorkenni eiginlega fólki sem húkir inni í bílum og missir af þessu.

Af hverju skortir suma eðlilegan málskilning?
Af hverju fatta ekki allir að framkvæma endurmat merkir það sama og endurmeta?

Fannst ég grípa í saum á kjólnum mínum áðan. Varð frekar hissa en komst svo að því að ég hafði farið í kjólinn ranghverfan. Efast um að þetta lofi góðu fyrir framhald dagsins.

Helgin var ósköp ágæt og nú kemur tepokablogg um hana (stundum er bara um það tvennt að velja að blogga fánýta og leiðinlega skýrslu eða blogga alls ekki neitt; í dag vel ég fyrri kostinn):

Á föstudagskvöldið hafði ég mikla nautn af því að klára nýju Rankin/Rebus-bókina (eini gallinn við að klára nýja bók eftir góðan höfund er að þá er langt þangað maður getur lesið eitthvað nýtt eftir hann). Svo fór ég snemma að sofa enda ósköp lúin.

Á laugardaginn naut ég þess heil ósköp að geta sofið út, um hádegið fékk ég góða heimsókn, eftir hádegi var komið að stórskemmtilegri gönguferð um mótmælaslóðir SHA og um kvöldið hélt Jóna Finndís upp á þrítugsafmælið sitt með þessu líka fína partíi. Góður dagur enda hitti ég margt skemmtilegt fólk.

Hafi verið gott að sofa út á laugardaginn var það ennþá betra á sunnudaginn. Flutti mig um síðir úr rúminu og fram í sófa þar sem ég lá í mestu makindum megnið af deginum, las og horfði á vídeó til skiptist og dottaði svolítið inn á milli. Afar ljúft. Svo fór ég reyndar í vinnuna um kvöldið en tölvurnar voru í klessu þannig að ég gat ekki gert neitt.

En þrátt fyrir alla hvíldina er ég þreytt núna (úff, hvernig verð ég þá þegar líður á vikuna?) og ætla heim að glápa á sjónvarpið. Tilkynnist hér með (eins og einhver hafi áhuga á að vita það).

Rakst á Fleshmarket Close, nýju bókina eftir Ian Rankin, á Kastrup á sunnudaginn. Keypti hana að sjálfsögðu, er komin langleiðina og líst afar vel á. Verst hvað vinnan tekur mikinn tíma frá lestrinum.

Annars klæjar mig óheyrilega í puttana því ég VERÐ að fara að komast í nýjar íslenskar bækur. Skrapp í Eymundsson í gærkvöld til að skoða, strjúka nýju bókunum aðeins o.s.frv. (Já, ég er með bóka-fetish á háu stigi. Langar ekkert að læknast.) Álpaðist til að opna Kleifarvatn eftir Arnald - las fyrsta kaflann standandi við borðið, færði mig svo í sófa úti í horni - stóð ekki upp fyrr en klukkutíma og fjörutíu mínútum seinna, þá búin með bókina. Mjög góð. Verulega góð.

Kannski hafa afgreiðslustúlkurnar verið farnar að líta mig illu auga - hef samt ekki hugmynd um það því ég var alltof niðursokkin í bókina. Íhugaði reyndar þegar ég var búin að sitja þarna í þrjú korter að flytja mig yfir í aðra bókabúð - en svo ákvað ég að stressa mig ekkert á þessu. Nú vantar mig bara meira. Fleiri bækur, meiri tíma ...

Viðurkenni:
- að ég er aumingjabloggari dauðans.

Iðrast:
- einlæglega.

Lofa:
- samt ekki endilega bót og betrun. Kemur bara í ljós hvernig málin þróast. Kannski fyllist ég fítons-blogg-krafti. Kannski ekki.

Skiptirekkimálibloggið hef ég lesið öðru hverju mér til skemmtunar og lengi ætlað að setja inn á linkalistann en hef alltaf gleymt því. Ég hef aldrei leitt hugann neitt sérstaklega að því hver stæði á bak við það; gerði einfaldlega ekki ráð fyrir að ég gæti vitað hver Pulla væri - þangað til núna áðan þegar mér fór allt í einu að finnast stíllinn og sum umfjöllunarefnin svolítið kunnugleg.

Það skyldi þó ekki vera ...

Kannski er rétt að taka fram að ég er ekki búin að vera eins neikvæð upp á síðkastið og (stopular) bloggfærslur síðustu vikna gætu gefið til kynna.

Hvað er þessi vetur að gera hérna? Ég varð næstum úti í skurði á leiðinni í og úr strætó í morgun.

Í dag er ég þreytt. Og heiladauð.

"Einstaklingar" eru nýju "aðilarnir". Skil ekki þennan flótta frá því að tala um "fólk" eða eitthvað álíka snyrtilegt. Einu sinni voru allir "aðilar". "Aðilunum" hefur blessunarlega fækkað en "einstaklingarnir" virðst komnir í tísku í staðinn.

Fólk er fífl. Eða ætti ég kannski að segja: "einstaklingar eru fífl"?

Þetta var geðvonskumálfarslöggublogg vikunnar. Lifið heil.